Gisteren heeft de Europese Commissie na 2 jaar onzekerheid besloten dat de Verenigde Staten voldoende waarborgen bieden voor een veilige doorgifte van persoonsgegevens. Dit betekent dat het doorgeven van data naar de VS nu veel gemakkelijker is geworden. Waar komt dit besluit vandaan? En waarom heeft het zo lang geduurd?
Het naleven van wet- en regelgeving kost geld en heeft daarmee dus een prijsopdrijvend effect. Het kan dus (ogenschijnlijk) ‘goedkoper’ zijn om je als bedrijf of organisatie niet aan de wet te houden. Betekent dit dan ook dat er sprake van oneerlijke concurrentie wanneer het ene bedrijf zich wel aan de wet houdt en de andere niet? De rechtbank Zeeland West-Brabant heeft recent geoordeeld dat bedrijven zich in dergelijke discussie in ieder geval niet op de Algemene Verordening Gegevensbescherming (de AVG) kunnen beroepen.
De boete van maar liefst €575.000,-- die de Autoriteit Persoonsgegevens aan VoetbalTV had opgelegd is door de rechtbank Midden-Nederland op 23 november 2020 vernietigd. De AP baseerde zich op een verkeerde interpretatie van de wet. Anders dan de AP stelt kan commercieel gebruik van persoonsgegevens wel degelijk gerechtvaardigd zijn. Het is de eerste keer dat de AP zo stevig wordt teruggefloten. De uitspraak is voor iedereen die maar iets commercieels met persoonsgegevens doet van belang.
Het privacyrecht staat vol met open normen. Daarmee is in de praktijk niet voor iedereen direct duidelijk wat wel en niet is toegestaan. Zouden concrete lijsten met (vermoedelijk) verboden verwerkingen - analoog aan het consumentenrecht - kunnen helpen?
De Autoriteit Persoonsgegevens heeft op 27 november 2018 het besluit gepubliceerd om Uber een boete van 600.000 euro op te leggen wegens het te laat melden van een datalek. Uber had een datalek ruim een jaar te laat gemeld. Het betreft een boete onder de Wbp, niet de AVG.
Het inzagerecht uit het privacyrecht wordt steeds meer gebruikt. En dat is ook wel logisch; het is een makkelijke manier om bewijs te verzamelen. Of er werkelijk veel burgers zijn die uit louter interesse hun gegevens opvragen waag ik te betwijfelen. De paradox is echter: zodra de verzoeker eerlijk vermeldt dat het om bewijsverzameling te doen is, moet (althans mag) het inzageverzoek worden afgewezen. Hoe zit dat? In deze blog leg ik dit kort uit.
