Naar aanleiding van de nadere memorie van antwoord bij het wetsvoorstel Arbeidsmarkt in balans (WAB) zijn de afgelopen dagen al verschillende onderwerpen uit het WAB-dossier (payroll en pensioen, de aanpassing van de transitievergoeding,oproepcontracten en verruiming van de ketenregeling) aan bod gekomen. In dit artikel zullen de ontwikkelingen rondom de invoering van de cumulatiegrond (i-grond) centraal staan.
In aanloop naar de plenaire behandeling van het wetsvoorstel Arbeidsmarkt in balans (WAB) hebben wij de afgelopen dagen over een reeks van onderwerpen uit het WAB-dossier (payroll en pensioen, de aanpassing van de transitievergoeding en oproepkrachten) artikelen gepubliceerd op ons Kennisportal. Vandaag is het de beurt aan de verruiming van de ketenregeling.
De compensatie van de transitievergoeding voor langdurig arbeidsongeschikte werknemers heeft de gemoederen lange tijd bezig gehouden. Het wetsvoorstel daterend van 20 maart 2017 werd op 10 juli 2018 door de Eerste Kamer aangenomen en treedt op 1 april 2020 in werking. Met de wet en de nadere uitwerking in de hand zou er dus voldoende duidelijkheid moeten bestaan over de compensatie die werkgevers kunnen ontvangen, maar is dat ook zo?
Op 7 mei jl. heeft minister Koolmees de nadere memorie van antwoord inzake het wetsvoorstel Wet Arbeidsmarkt in Balans (WAB) aangeboden. In deze nadere memorie van antwoord worden verschillende vragen van de fracties beantwoord.
Alvorens de Eerste Kamer de WAB plenair zal behandelen heeft minister Koolmees op 7 mei 2019 een nadere memorie van antwoord uitgebracht waarin hij vragen van de verschillende fracties beantwoordt.
De voorzieningenrechter van de rechtbank Den Haag heeft op 28 maart 2019 uitspraak gedaan dat de werkgever op straffe van een dwangsom de arbeidsovereenkomst met een langdurig arbeidsongeschikte werknemer (langer dan 2 jaar) moet opzeggen.
Het arbeidsrecht biedt verschillende mogelijkheden aan werkgevers die streng willen optreden tegen seksuele intimidatie op het werk. De meest verstrekkende mogelijkheden zijn een ontslag op staande voet (dringende reden vereist) en ontbinding van de arbeidsovereenkomst (verwijtbaar handelen vereist). In deze blog bespreek ik hoe rechters hiermee omgaan (vormt seksuele intimidatie een dringende reden of verwijtbaar handelen?) en de rol die de bedrijfscultuur van werkgever hierbij speelt.
In het arbeidsrecht geldt het uitgangspunt "geen arbeid, geen loon". Wanneer een werknemer gedurende een bepaalde periode geen arbeid verricht, is werkgever over die periode geen loon verschuldigd. Daarop bestaan een aantal uitzonderingen.
Op 4 maart 2019 heeft het gerechtshof Arnhem-Leeuwarden een interessant arrest gewezen over frauduleus handelen door een PGB-zorgverlener.
Kan de appelrechter een arbeidsovereenkomst in hoger beroep dan toch met terugwerkende kracht beëindigen?
Ontslag op staande voet is een krachtig arbeidsrechtelijk middel maar moet heel zorgvuldig worden toegepast
Vandaag werd bekend dat de Rotterdamse Stichting Islamic University of Applied Sciences op 5 februari 2019 in staat van faillissement is verklaard. Volgens de media is het faillissement aangevraagd door drie docenten en twee medewerkers; in 2015 en in de tweede helft van 2018 zouden de salarissen niet zijn voldaan. De curator zal ongetwijfeld alle werknemers ontslaan. Hebben de werknemers die het faillissement hebben aangevraagd dan niet hun eigen graf gegraven?
