In een zaak die werd voorgelegd aan de Hoge Raad stond de vraag centraal of sprake is van ‘een prestatie’ in de zin van artikel 6:89 BW indien een advocaat niets (meer) heeft gedaan en daarmee of in dergelijke gevallen een succesvol beroep op schending van de klachtplicht mogelijk is.
Wim Weterings, Jonathan Overes en Daan Baas publiceerden een artikel over massaschade (de ‘WAMCA’) in het USLAW Fall Magazine 2021.
Namens een zzp'er was cassatieberoep ingesteld tegen het arrest van het hof Arnhem-Leeuwarden van 10 december 2019 (ECLI:NL:GHARL:2019:10566) waarin het hof kortweg had geoordeeld dat de verzekeringsplicht bij verkeersongevallen van artikel 7:611 BW zoals die bestaat voor werknemers niet gold ten opzichte van zzp'ers. De Hoge Raad heeft dat cassatieberoep verworpen in het arrest van 17 september 2021. De Hoge Raad heeft de kwestie afgedaan op artikel 81 RO en dus geen nadere motivering gegeven.
Zorgverzekeraars controleren steeds vaker of de regiebehandelaar voldoende betrokken is geweest bij de behandeling. Het Hof Den Haag en de SKGZ stellen daar nu paal en perk aan. In beide gevallen betrof het zorgverzekeraar Zorg en Zekerheid.
Art. 2:248 lid 2 BW: Hoge Raad licht toe: De Hoge Raad wees in juli 2021 een arrest waaruit volgt dat de gedragingen van een oud-bestuurder van een failliete vennootschap, die op zichzelf gezien geen onbehoorlijk bestuur opleverden, kunnen worden gebruikt ter ontzenuwing van het bewijsvermoeden uit art. 2:248 lid 2 BW.
Advocaten werken vaak samen in de vorm van een maatschap. In de praktijk bestaat echter nog onduidelijkheid over de wijze waarop een maatschap en/of de individuele maten in rechte kunnen worden betrokken. In een recente uitspraak van 16 juni 2021 heeft rechtbank Limburg dit nog eens helder uiteengezet.
Kan een benadeelde overeenkomstig artikel 7:954 lid 1 BW, de directie actie, rechtstreeks een beroep doen op de aansprakelijkheidsverzekeraar van de aansprakelijke partij? Deze vraag stond centraal in een recent (ongepubliceerd) arrest van het gerechtshof Amsterdam van 1 juni 2021. Het antwoord op de vraag dient in beginsel ontkennend te worden beantwoord.
Gisteren deed de bestuursrechter van de rechtbank Rotterdam uitspraak in een zaak die door een zorgaanbieder was aangespannen tegen de Nederlandse Zorgautoriteit (NZa). De zorgaanbieder probeerde een door de NZa opgelegde boete van € 400.000,- van tafel te krijgen.
Als vervolg op het eerder uitgebrachte Witboek heeft de Europese Commissie op 21 april 2021 een voorstel voor een verordening gepresenteerd waarin een regelgevend kader wordt gegeven voor de inzet van Kunstmatige Intelligentie (‘Artificial Intelligence’, ook wel AI genoemd). De EU wil daarmee versnippering in de markt voorkomen, het vertrouwen in het gebruik van AI bevorderen, maar tegelijkertijd de risico’s die daarmee gepaard gaan, beperken. De boodschap van de Europese Commissie is duidelijk: de veiligheid en grondrechten van mensen en bedrijven staan voorop en moeten worden gewaarborgd.
Een bepaling in de polisvoorwaarden kan gekwalificeerd worden als algemene voorwaarde of als kernbeding. Uit een onlangs gepubliceerd arrest van het gerechtshof Amsterdam van 19 januari 2021 blijkt dat een na-u-clausule in de polisvoorwaarden als kernbeding kwalificeert. In de praktijk is het van groot belang om het onderscheid te begrijpen tussen enerzijds een algemene voorwaarde en anderzijds een kernbeding.
De Inspectie Leefomgeving en Transport (ILT) heeft de Stichting Waternet onder verscherpt toezicht geplaatst. Uit onderzoek blijkt dat Waternet tekortschiet in de uitvoering van haar wettelijke zorg- en meldplicht en in het bestuur van de organisatie, waardoor zij onvoldoende grip heeft op de cybersecurity.
Onlangs werd bekend dat de Autoriteit Persoonsgegevens (AP) een boete van EUR 475.000,- heeft opgelegd aan Booking.com wegens het te laat melden van een grootschalig datalek. Booking gaat niet in beroep tegen deze beslissing. Uit het boetebesluit is een aantal belangrijke lessen te trekken, bijvoorbeeld over het belang van de pro-forma melding.
