Vorige week was het in online media vrij uitgebreid in het nieuws: de rechtbank Overijssel heeft 500 euro schadevergoeding toegekend wegens schending van de privacywetgeving. Bij nadere bestudering van de uitspraak vallen toch enkele zaken op die vragen oproepen.
Het privacyrecht staat vol met open normen. Daarmee is in de praktijk niet voor iedereen direct duidelijk wat wel en niet is toegestaan. Zouden concrete lijsten met (vermoedelijk) verboden verwerkingen - analoog aan het consumentenrecht - kunnen helpen?
De Autoriteit Persoonsgegevens (AP) heeft op 14 maart 2019 beleidsregels gepubliceerd voor boeteoplegging bij schending van de verschillende privacywetten.
De rechtbank Amsterdam heeft recent geoordeeld dat het niet mogelijk is om een vermeend onrechtmatige perspublicatie via de (laagdrempelige) verzoekschriftprocedure uit de UAVG te laten verwijderen (ECLI:NL:RBAMS:2019:645). Daarvoor moet een bodemprocedure worden gestart.
Voor politicologen is de Brexit ongetwijfeld een fascinerend proces, voor u als bedrijf of instelling roept het vooral veel vragen op. In deze blog sta ik kort stil bij de gevolgen vanuit het perspectief van de privacywetgeving.
Veel partijen worstelen met de AVG, tot aan rechtbanken aan toe. In een recente beslissing merkt de rechtbank Noord-Nederland zich aan als verwerker en splitst een lopende zaak op vanwege de AVG. Een korte analyse.
Het Gerechtshof Den Haag wees op 31 oktober 2017 een genuanceerd arrest over het inzagerecht. Het Hof oordeelde daarbij o.m. dat recht bestaat op een afgeschermde kopie van een rapport waarin persoonsgegevens zijn opgenomen. Het cassatieberoep daartegen is recent door de Hoge Raad op grond van artikel 81 RO verworpen. Daarmee zou (voorzichtig) kunnen worden geconcludeerd dat de HR de lijn van het Gerechtshof inderdaad volgt.
De Autoriteit Persoonsgegevens (AP) heeft op 31 juli 2018 aan het UWV een last onder dwangsom opgelegd waarmee implementatie van meerfactorauthenticatie wordt afgedwongen. Dit blijkt uit het persbericht van 30 oktober 2018. Opmerkelijk is dat de afgedwongen beveiliging toch al gepland was.
In de IT bestaan systemen vaak uit allerlei verschillende componenten. Die componenten worden regelmatig bij verschillende leveranciers betrokken. Dat dit ook risicovol kan zijn, blijkt uit een recent arrest van het Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden. In tweede instantie roept het arrest toch wel enige vragen op.
Het inzagerecht uit het privacyrecht wordt steeds meer gebruikt. En dat is ook wel logisch; het is een makkelijke manier om bewijs te verzamelen. Of er werkelijk veel burgers zijn die uit louter interesse hun gegevens opvragen waag ik te betwijfelen. De paradox is echter: zodra de verzoeker eerlijk vermeldt dat het om bewijsverzameling te doen is, moet (althans mag) het inzageverzoek worden afgewezen. Hoe zit dat? In deze blog leg ik dit kort uit.
Het Hof van Justitie heeft op 10 juli 2018 een arrest gewezen over het naleven van privacyrecht door Jehova getuigen. Het arrest heeft ook voor andere organisaties gevolgen (denk aan huis-aan-huis verkoop, maar bijv. ook werkgevers). Diverse begrippen uit het privacyrecht worden namelijk (wederom) ruim uitgelegd. Een korte analyse.
Sinds de introductie van de boetebevoegdheden voor de Autoriteit Persoonsgegevens in 2016 en met de algemene verordening gegevensbescherming (AVG) in aantocht, zijn steeds meer bedrijven en instellingen bezig met privacy-compliance programma's. Bij veel bedrijven/instellingen leeft de indruk dat het verstandig is iedere betrokkene altijd om toestemming te vragen voor de verwerking van persoonsgegevens. Hoe men daar bij komt is mij niet duidelijk. Voor zover dat door derden geadviseerd is, betreft dat een fout advies. In deze blog zet ik uiteen waarom.
