Op 11 september 2019 heeft de Rechtbank Midden-Nederland een interessant vonnis gewezen. Een verhuurder zegt een huurovereenkomst met een snackbar op, op grond van dringend eigen gebruik in verband met herontwikkeling.
Op het moment dat een woningcorporatie intramuraal zorgvastgoed (verpleeghuiszorg) wil verkopen aan de hurende zorginstelling, dan dient zij hiervoor goedkeuring te vragen van de Autoriteit Wonen (‘Aw’). ILT, het uitvoeringsorgaan van Aw, stelt zich daarbij op het standpunt dat de verkoop van dit zorgcomplex de verkoopregels van ‘wonen’ dienen te doorlopen en niet de verkoopregels van ‘maatschappelijk vastgoed’. Gevolg is dat ILT van de kopende zorginstelling verlangt dat zij in de koopovereenkomst verklaart dat zij zich als een sociaal verhuurder zal gedragen, alsmede dat de ‘woongelegenheden’ ten minste zeven jaar voor de verhuur bestemd blijven.
In tegenstelling tot het strikte huurprijzenrecht bij gereguleerde woonruimte zijn de regels voor de aanpassing van de huurprijs bij woonruimte in de geliberaliseerde sector veel vrijer.
Bij een gemengde huur- en zorgovereenkomst waarin het verzorgingselement overheerst kan beëindiging van de zorgovereenkomst leiden tot beëindiging van de huurovereenkomst zonder dat de bepalingen van Boek 7 BW hieraan in de weg staan. In de uitspraak van 16 oktober 2018 van de Rechtbank Limburg heeft de verhuurder zich in zijn eigen vingers gesneden door deze beëindigingsmogelijkheid (waarschijnlijk onbewust) contractueel te hebben beperkt.
Op 18 juli 2014 is artikel 2.3.7 van de Wet maatschappelijke ondersteuning 2015 (Wmo) in werking getreden. Dit artikel kan grote gevolgen hebben voor verhuurders.
De rechtbank Oost-Brabant heeft op 17 april 2014 geoordeeld dat een opzegging van de huurovereenkomst (kantoorruimte) die ruim twee maanden te laat heeft plaatsgevonden, niet tot een beëindiging van de huurovereenkomst leidt. De huurder voerde aan dat zij de huurovereenkomst een jaar eerder al mondeling had opgezegd. De rechter gaf de huurder de opdracht dit te bewijzen. De huurder slaagde niet in het bewijs.
De Hoge Raad heeft op 15 november 2013 een belangwekkend arrest gewezen op het gebied van huur en faillissementen, dat gevolgen heeft voor huurcontracten en concerngaranties.
Hoe kunnen care zorgaanbieders de financiële risico’s en het eventueel geleden nadeel ondervangen die het gevolg zijn van de - door het scheiden van wonen en zorg - afgeschafte nacalculatie van zorgvastgoed? Met die vraag zien woningbouwcorporaties en zorginstellingen zich geconfronteerd als hun contractuele wederpartij wegvalt bij huurovereenkomsten door tussentijdse huuropzegging.
In het tijdschrift Vastgoedrecht is begin mei 2013 een artikel van Robert Rijpstra en Eric Janssen gepubliceerd. Beiden zijn als advocaat werkzaam bij Dirkzwager advocaten & notarissen.
Onder meer als gevolg van de explosief stijgende energieprijzen hebben veel huurders de afgelopen jaren bij de eindafrekening van de servicekosten aanzienlijke bedragen moeten bijbetalen. De daadwerkelijke servicekosten lagen fors hoger dan het contractueel overeengekomen voorschot.
De ROZ-modellen voor de verhuur van winkel- en kantoorruimte bevatten zowel een omschrijving van het gehuurde (art. 1.1) als een beschrijving van de bestemming (art. 1.3). Voor de omvang van de rechten en verplichtingen over en weer maakt het verschil of de bestemming, bijvoorbeeld restaurantbedrijf, alleen is opgenomen in artikel 1.3 of ook in artikel 1.1.
Op 26 maart 2010 heeft de Hoge Raad zich wederom uitgelaten over de rechtsregel "koop breekt geen huur" in het kader van een huurovereenkomst met koopoptie. De huurovereenkomst is in 1984 door huurder en verhuurder gesloten.
