Een werknemer steelt veelvuldig tijd van zijn werkgever. Met andere woorden: hij maakt zich schuldig aan dagdieverij. Hoe zit dat? Wat doet deze werknemer, of juist niet? En wat voor consequenties heeft dit? In de podcast ‘Uitgewerkt!’ behandelen de arbeidsrechtadvocaten van Dirkzwager spraakmakende en interessante uitspraken of thema’s op een toegankelijke manier. Ditmaal centraal: dagdieverij.
De Romeinen hadden een vanzelfsprekend uitgangspunt dat in onze tijd nog steeds van toepassing is: ‘Da mihi facta, dabo tibi ius’. Oftwel: ‘Geef mij de feiten, dan zal de rechter u zeggen wat het recht hierover zegt’. Deze zinsnede toont een duidelijke rolverdeling: de partijen bij het geschil verzamelen de juiste feiten en de rechter past hierop het recht toe.
De vertrouwelijkheid van mediation (de geheimhouding) waarborgt dat de deelnemende partijen al wat daartoe nodig is aan de orde kunnen stellen. Zonder dat hierop buiten de mediation (ook niet bij de rechter) een beroep kan worden gedaan. Geen van de partijen kan worden geconfronteerd met informatie die verkregen is in het kader van de mediation gesprekken. Vaak wordt voor mediation gekozen om te de-escaleren in een open gesprek aan de hand van behoeften, zorgen en wensen in plaats van (juridische) argumenten. Het komt ook voor dat de arbeidsrelatie tijdens de mediation juist verder escaleert en zelfs onherstelbaar onder druk komt te staan. Is het dan mogelijk dat de werkgever of werknemer zich beroept op wat tijdens de mediation is gezegd of voorgevallen? De kantonrechter in Gouda beantwoordde deze vraag recent afwijzend.
In de vorige blogs uit deze reeks ‘integriteit op de werkvloer’ is uitgebreid stilgestaan bij het belang van preventief integriteitsbeleid en wat werkgevers zoal kunnen doen ter voorkoming van ongewenst gedrag. Althans, zo veel mogelijk. Want vroeg of laat zal vrijwel iedere werkgever er mee te maken krijgen. Situaties waarin een werknemer het minder nauw neemt met de gedragsregels. Wat nu wanneer collega’s of anderen hiervan het slachtoffer worden? En wellicht nog belangrijker: hoe zorg je ervoor dat zij zich durven uit te spreken en weten waar zij met hun verhaal terecht kunnen?
Een bedrijfscultuur die niet in lijn is met de binnen de organisatie geldende gedragsregels, staat gegarandeerd in de weg aan effectief en preventief integriteitsbeleid. Maar waarom is de bedrijfscultuur nog relevant wanneer er duidelijke regels zijn gesteld aan het personeel? En waarom is arbeidsrechtelijk gezien consequent handhaven in lijn met het beleid en de gedragsregels zo belangrijk?
In de voorgaande blogs is vanuit verschillende (arbeidsrechtelijke) invalshoeken stilgestaan bij het belang van een geïntegreerd integriteitsbeleid en de gedragscode als onmisbaar onderdeel daarvan. Werkgevers die beschikken over kenbare en op schrift gestelde gedragsregels hebben een betere uitgangspositie bij het omgaan met risico’s rond niet-integer handelen van personeel. Dit roept de vraag op hoe werkgevers kunnen zorgen voor een succesvolle implementatie van de gedragscode binnen de organisatie. En minstens even belangrijk: hoe houd je de inhoud van de gedragscode “levend”?
Twee werknemers komen te laat. Ieder bij een andere werkgever, maar aan beiden wordt een ontslag op staande voet verleend. De klantenservicemedewerkster is terecht ontslagen, de kok niet, hoe zit dat? Waarom is de ontslagbrief zó belangrijk en wat moet erin staan? In de podcast ‘Uitgewerkt!’ behandelen de arbeidsrechtadvocaten van Dirkzwager spraakmakende en interessante uitspraken of thema’s op een toegankelijke manier. Ditmaal centraal: te laat komen op het werk.
Dat organisaties er goed aan doen voldoende aandacht te besteden aan integriteit op de werkvloer is helder, zoals ook besproken in de eerste blog van deze reeks ('het belang van integriteitsbeleid'). Het klinkt natuurlijk mooi, ‘het verinnerlijken van integer gedrag in de bedrijfscultuur’, maar hoe wordt dat bereikt? Een belangrijke eerste stap is te zorgen voor heldere kaders. Hoe verwacht ik als werkgever dat mijn personeel zich gedraagt? Zowel intern ten opzichte van elkaar, alsook extern in verhouding tot bijvoorbeeld klanten, cliënten, leveranciers, andere derden en sociale media.
Op 1 januari 2015 werd de fiscaal gefaciliteerde opbouw van pensioenaanspraken gemaximeerd op € 100.000. Het nadeel voor een werknemer met een hoger salaris dan € 100.000 werd vaak door de werkgever gecompenseerd, door een salarisverhoging of een jaarlijkse eenmalige (bruto) vergoeding, ook wel pensioencompensatie genoemd. Indien vervolgens afscheid van de werknemer wordt genomen, rijst een aantal vragen. Dient de pensioencompensatie meegenomen te worden bij de berekening van de transitievergoeding? En hoe zit dat bij de berekening van de waarde van openstaande vakantiedagen? In twee blogs zullen wij deze vragen beantwoorden. In deze eerste blog gaan wij in op de vraag of de pensioencompensatie en de werkgeversbijdrage in de pensioenpremie wel of niet meegenomen wordt bij de berekening van de transitievergoeding.
De op 1 januari 2020 ingevoerde cumulatiegrond (i-grond) maakt het mogelijk om meerdere onvoldragen ontslaggronden te combineren. Op 6 juli jl. werd voor het eerst door de Rechtbank Midden-Nederland een ontbindingsverzoek op de i-grond toegewezen. Inmiddels heeft de Rechtbank Midden-Nederland nog twee andere ontbindingsverzoeken op de i-grond toegewezen. In de derde uitspraak lijkt het vereiste van een bijna voldragen ontslaggrond los te worden laten. Een eerder door ons bepleite en wenselijke ontwikkeling, die (wel) aansluit bij de bedoeling van de wetgever.
Met invoering van de WAB is vanaf 1 januari 2020 een nieuwe ontslaggrond aan het gesloten stelsel van ontslaggronden toegevoegd, de i-grond (ook wel de cumulatiegrond genoemd). In een eerdere bijdrage gingen wij al uitvoerig in op deze nieuwe ontslaggrond die het mogelijk maakt om meerdere onvoldragen ontslaggronden (c t/m e, g en h) te combineren. Ná dertien afwijzende ontbindingsbeschikkingen is vandaag de eerste uitspraak gepubliceerd waarin een kantonrechter een beroep op de i-grond honoreert.
De NOW-regeling 1.0 is met ingang van 1 juni 2020 verlengd voor de duur van vier maanden tot 1 oktober 2020. Bedrijven die tenminste 20% omzetverlies verwachten over een periode van vier maanden, komen in aanmerking voor de NOW-regeling 2.0. In dit artikel belichten we de belangrijkste aspecten van de NOW-regeling 2.0.
