In dit blog lichten wij een aantal interessante uitspraken in het mededingingsrecht in januari en februari uit en bespreken wij een aantal nieuwsberichten uit de toezichtspraktijk van de ACM en Europese Commissie.
In een recent arrest heeft het Hof van Justitie geoordeeld over de geldigheid van de regels voor inzameling van elektronisch afval. Naast de bevestiging dat die inzamelplicht ook geldt voor zonnepanelen, verklaart het Hof de WEEE-richtlijn ongeldig voor producten die tussen 2005-2012 in de handel zijn gebracht. Voor die producten rust de inzamelplicht niet per definitie op de producent, maar kan dit ook een verplichting voor de gebruiker zijn.
De ACM heeft Liander in 2019 beboet wegens niet tijdig aansluiten van een snellaadstation van Fastned. Op 2 december 2021 heeft de ACM dit boetebesluit ingetrokken. Op basis van recente jurisprudentie van het Hof van Justitie concludeert de ACM nu dat de wetgever niet bevoegd was om een concrete aansluittermijn van 18 weken bij wet voor te schrijven. Volgens de ACM is de 18-wekentermijn uit de E-wet aldus onverbindend en kan het boetebesluit niet overeind blijven.
Op 10 november 2021 heeft het Gerecht van de Europese Unie (‘Gerecht’) uitspraak gedaan in de zaak Google Shopping. Kern van het geschil was de vraag of de Europese Commissie in 2017 terecht een boete van EUR 2.42 miljard aan Google en moederbedrijf Alphabet heeft opgelegd.
Als gevolg van de COVID-19 pandemie hebben veel luchtvaartmaatschappijen vluchten moeten annuleren. Op grond van de Verordening kunnen passagiers verzoeken om terugbetaling van de ticketprijs. Volgens artikel 8 lid 1 sub 1 onder a van de Verordening dient deze terugbetaling binnen zeven dagen plaats te vinden. Maar wat is een redelijke termijn onder deze omstandigheden?
Het Hof van Justitie heeft op 3 september jl. een prejudiciële beslissing gegeven die ziet op de uitleg van artikel 9 lid 1 onder b van de Verordening 261/2004 (hierna te noemen: de Verordening). Op grond van artikel 9 heeft een passagier recht op verzorging bij annulering of vertraging van de vlucht. Dit recht op verzorging bestaat onder meer uit een gratis hotelaccommodatie indien een verblijf van één of meer nachten noodzakelijk wordt of een langer verblijf noodzakelijk wordt dan het door de passagier geplande verblijf.
Recentelijk heeft de Rechtbank Noord-Holland geoordeeld wanneer een staking van eigen personeel van luchtvaartmaatschappijen als een buitengewone omstandigheid in de zin van artikel 5 lid 3 van Verordening (EG) 261/2004 wordt aangemerkt.
Op 30 april jl. heeft het Hof van Justitie van de Europese Unie (hierna: het Hof) een prejudiciële beslissing genomen die ziet op de uitleg van de artikelen 4 lid 3, artikel 5 lid 1 onder c en artikel 7 van de Verordening (EG) nr. 261/2004 (hierna: Verordening).
In ons eerdere artikel hebben wij al stilgestaan bij de vraag of een staking door eigen personeel van de luchtvaartmaatschappij kan worden gezien als een buitengewone omstandigheid in de zin van artikel 5 lid 3 van Verordening (EG) nr. 261/2004 (hierna: de Verordening). Op grond van dit artikel hoeft een luchtvaartmaatschappij bij annulering of langdurige vertraging van een vlucht geen financiële compensatie te betalen aan de passagiers indien sprake is van een buitengewone omstandigheid en de luchtvaartmaatschappij alle redelijke maatregelen heeft getroffen om de vertraging of annulering te voorkomen dan wel te beperken. Overweging 15 van de considerans van de Verordening benoemt voorbeelden van buitengewone omstandigheden, waaronder een besluit van het luchtverkeersbeheer voor een specifiek vliegtuig op een specifieke dag.
Vanwege een scheiding worden vijf panden van de echtgenoten onder elkaar verdeeld. Daarbij hebben beide ex-partners ook een (nieuwe) financiering van de bank nodig. Heeft de bank een zorgplicht om een scheidend partner tijdig op de hoogte te stellen als de financiering voor de ex-partner wordt afgewezen? Deze vraag heeft het Hof Den Bosch in een recente zaak met 'nee' beantwoord.
Duitse en Spaanse rechters stellen prejudiciële vragen of staking van eigen personeel van luchtvaartmaatschappijen een ‘buitengewone omstandigheid’ is in de zin van artikel 5 lid 3 van Verordening (EG) nr. 261/2004. De prejudiciële vragen worden gebruikt door nationale rechters om het Hof van Justitie te vragen hoe Europese regelgeving moet worden uitgelegd.
Europeesrechtelijke bezwaren tegen minimumuurtarief voor zzp’ers in navolging van recent arrest HvJ EU over minimum- en maximumtarieven in Duitsland?
