De Hoge Raad heeft op 11 november jongstleden een tweetal uitspraken gewezen waarin zij de reikwijdte van de Xella-plicht heeft verduidelijkt. Een nieuw hoofdstuk voor (semi-)diepslapers?
Een vreemdeling die afkomstig is van buiten de EU of EER (m.u.v. Zwitserland) mag (in beginsel) uitsluitend in Nederland werken indien hij/zij beschikt over een verblijfs- en werkvergunning. De persoon of organisatie die belang heeft bij een verblijf van een dergelijke vreemdeling is een referent. Voor sommige vergunningen is vereist dat een organisatie erkend referent is. Het (erkend) referentschap brengt de nodige verplichtingen met zich. In een vijfluik gaan wij in op deze verplichtingen, de gevolgen van schending van deze verplichtingen en hoe de risico’s gemitigeerd kunnen worden. In deze vijfde en laatste blog van het vijfluik gaan wij in op de vreemdelingenclausule.
Uiterlijk op 1 augustus 2022 moet de Nederlandse wetgever de Europese richtlijn transparante en voorspelbare arbeidsvoorwaarden (Richtlijn (EU) 2019/1152) hebben geïmplementeerd. Deze richtlijn bevat een aantal aanpassingen van de rechten van werknemers en heeft grote gevolgen voor bijvoorbeeld de scholingsplicht, de afspraken over een studiekostenbeding en het verbieden van nevenwerkzaamheden. Daarnaast schrijft deze richtlijn voor dat meer informatie moet worden verstrekt aan werknemers, bijvoorbeeld over hun arbeidsomstandigheden, arbeidsvoorwaarden en rechten en verplichtingen. Het doel van deze richtlijn is om meer zekerheid, voorspelbaarheid en transparantie te creëren over de arbeidsvoorwaarden.
In de sector transport en logistiek is al geruime tijd de discussie gaande of de werknemer recht heeft op een vakantieloon waarbij een vergoeding voor overwerk is inbegrepen. Onder de cao Beroepsgoederenvervoer was dit in de periode 2014-2018 namelijk niet het geval. Cao-partijen hebben toen afgesproken dat de werknemer door het accepteren van een eenmalige vergoeding van €750,- bruto zijn recht op vergoeding van structurele toeslagen over genoten vakantiedagen af kon kopen. Voor meer dan genoeg werknemers stond een dergelijke vergoeding echter in schril contrast met al het overwerk dat zij hadden verricht in die periode. In dit artikel houd ik bij hoe de rechtspraak sinds 2021 omgaat met dit discussiepunt.
In de blogreeks pensioen bij overnames gaan wij in op de verschillende pensioenrechtelijke aspecten die aan bod komen bij een fusie of overname. Het wettelijke regime en het belang van boekenonderzoek zijn hierbij al de revue gepasseerd.
Het Hof Amsterdam heeft geoordeeld dat er tussen het digitale platform Helpling en de via hen werkzame schoonmakers een uitzendovereenkomst bestaat. Na Deliveroo en Uber, wordt dus ook Helpling teruggefloten door de rechter. Is de platformwereld nu definitief haar flexibele karakter kwijt? Van speldenprikjes lijken we in ieder geval niet meer te kunnen spreken…
In een eerdere blog heb ik een uitspraak van de Rechtbank Zeeland-West-Brabant behandeld waarin een werknemer claimde te weinig vakantieloon te hebben ontvangen, aangezien er geen vergoeding voor gemaakte overuren in was verdisconteerd. De werknemer deed daarbij een beroep op een arrest van het HvJ EU, genaamd Hein/Holzkamm. De rechter oordeelde dat de werknemer geen recht had op een hoger vakantieloon en haalde daarbij overigens aan dat een van de voorwaarden uit Hein/Holzkamm verkeerd was vertaald. Een werknemer moest niet ‘op regelmatige basis’ overwerk hebben verricht, maar dit overwerk moest ‘voorzienbaar en gebruikelijk’ zijn. Niet lang na de uitspraak van de Rechtbank Zeeland-West-Brabant wees dezelfde rechtbank een soortgelijk vonnis. Deze keer is het de beurt aan de Rechtbank Rotterdam, komt zij tot een ander oordeel?
Nu de vakantieperiode voor de deur staat (of inmiddels al is begonnen voor mening werknemer), zal iedere werkgever te maken krijgen met meerdere verlofaanvragen. Hoewel de exotische vakantieoorden dit jaar, vanwege de coronapandemie, wellicht wat minder gewild zijn, blijft de behoefte aan verlof groot in de zomermaanden. Maar wat is een werkgever verplicht te betalen aan de werknemer tijdens de vakantie? Of in andere woorden: wat moet worden verstaan onder het ‘vakantieloon’? In deze korte blog geef ik een summier overzicht van hoe het vakantieloon is opgebouwd en ga ik naar aanleiding van een recente uitspraak van de rechtbank Zeeland-West-Brabant specifiek in op de overwerkvergoeding.
Met bijzondere aandacht zullen retailondernemers de recente ontwikkelingen in de zogenaamde “min-urendiscussie” in de gaten hebben gehouden. Op 5 juli jl. heeft de voorzieningenrechter (Rechtbank Gelderland) hier een eerste vonnis over gewezen na een door FNV tegen Wibra ingesteld kort geding. Voorlopige conclusie: de cao-bepaling over min-uren mag ook tijdens de coronapandemie worden toegepast en ook anderszins geldt er geen (algemeen) verbod op het inhalen van min-uren.
Op 16 februari jl. heeft het hof Amsterdam bekrachtigd dat de bezorgers van Deliveroo geen zzp'er(s) zijn, maar dat zij werken op basis van een arbeidsovereenkomst. Bezorgers kunnen daarom (nog steeds) terugvallen op de geldende wet- en regelgeving binnen het arbeidsrecht.
Op 13 januari jl. oordeelde rechtbank Utrecht dat een mondkapjesplicht onder het instructierecht valt van de werkgever. Niet-naleving hiervan levert een grond op voor opschorting van de loonbetaling en het op non-actief stellen van de werknemer.
De tijdelijke Noodmaatregel Overbrugging voor Werkbehoud (NOW) is opnieuw verlengd: de NOW 3.0. Deze regeling loopt van 1 oktober 2020 tot 1 juli 2021 en bestaat uit drie tijdvakken van elk drie maanden. Voor elk tijdvak gelden andere voorwaarden. In deze blog ga ik in op de belangrijkste aspecten van de NOW 3.0 en wat deze regeling precies voor u kan gaan betekenen.
