In een uitspraak van 8 december 2021 heeft de rechtbank Oost-Brabant geoordeeld dat niet zonder meer intern gesaldeerd mag worden met alle ‘stikstofrechten’ uit een geldende natuurvergunning, als die rechten de facto niet meer worden gebruikt en de jure niet meer kunnen worden gebruikt. Daarmee wordt – als het aan de rechtbank ligt – een nieuwe barrière opgeworpen tegen intern salderen.
Afgelopen vrijdag oordeelde de Hoge Raad dat overheidslichamen op grond van het gelijkheidsbeginsel gehouden zijn om bij gronduitgifte mededingingsruimte te bieden als er meerdere (potentiële) gegadigden zijn. Het arrest is zonder meer verstrekkend, maar roept vooral ook veel vragen op.
Een aanvraag om nadeelcompensatie wordt op grondslag van de aanvraag beoordeeld; een te late aanvulling of wijziging van betekenis hoeft niet te worden behandeld. De schade wordt beoordeeld op basis van de vergunde aantallen dieren en niet op de hogere aantallen dieren die in strijd met de vergunning worden gehouden.
De Afdeling oordeelt in deze uitspraak over nadeelcompensatie en over schade vanwege onrechtmatige besluiten. In beide gevallen: geen nadeel, geen causaal verband, dus geen vergoeding…
Voor het berekenen van stikstofdepositie gaat een vaste afstandsgrens van 25 kilometer gelden. Voor woningbouw, landbouw en industrie/energie gelden nu geen afstandsgrenzen. Voor infrastructurele projecten wordt rekening gehouden met de stikstofdepositie tot 5 kilometer van de weg. Een vaste afstandsgrens voor alle emissiebronnen leidt tot meer duidelijkheid en een gelijkwaardige behandeling van vergunningaanvragen.
Vandaag (1 juli 2021) is de Wet stikstofreductie en natuurverbetering (Staatsblad 2021, 140) en het daarbij behorende Besluit in werking getreden. Het gaat om een wijziging van de Wet natuurbescherming en het Besluit natuurbescherming. Voor de praktijk is met name van belang dat er een legaliseringsprogramma komt voor projecten waarvoor onder het PAS geen natuurvergunning nodig was en dat de wet een gedeeltelijke vrijstelling voor bouwactiviteiten in de aanlegfase mogelijk maakt.
Sinds mei 2019 vaart de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State een soepelere koers als het gaat om de toepassing van het vertrouwensbeginsel. Sindsdien kunnen bestuurders en ambtenaren met hun uitlatingen en gedragingen een bestuursorgaan sneller binden dan voorheen. Toch liggen de uitspraken waarin een beroep op het vertrouwensbeginsel slaagt niet voor het oprapen. In een uitspraak van 24 maart jl. is dat wel het geval op basis van verklaringen van de raad in een eerdere procedure. Een goede reden om bij deze uitspraak stil te staan. Daarnaast illustreert deze uitspraak hoe een gemeente anno 2021 in de problemen kan komen met haar woningprogrammering als gevolg van een “oude” uit te werken grootschalige woningbouwbestemming.
In een uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van 24 februari 2021 (ECLI:NL:RVS:2021:387) heeft de Afdeling een uitspraak gedaan in een procedure tegen een verleende natuurvergunning voor het oprichten en in werking hebben van 21 windturbines op Windpark Oostpolder. Daarin is ook op grond van artikel 3.3 en 3.8 van de Wet natuurbescherming ontheffing verleend van de verbodsbepalingen voor een aantal vogel- en vleermuissoorten. Waddenwind B.V. komt op tegen de ontheffing en de daaraan verbonden voorschriften. Interessant in de uitspraak is het oordeel van de Afdeling over het verschil in beoordeling van noodzakelijke en niet-noodzakelijke voorschriften (rechtsoverweging 10).
Op 18 december 2020 is de 20ste tranche van het Besluit uitvoering Crisis- en herstelwet (BuChw) in werking getreden. Deze tranche voorziet in wijzigingen van en aanvullingen op het BuChw en in een wijziging van het Besluit milieueffectrapportage (Besluit mer). Met name de wijziging van het Besluit mer is het signaleren waard.
Een belangrijk onderdeel van de Omgevingswet is de invoeringswet- en -regelgeving. De Invoeringswet en het Invoeringsbesluit regelen de belangrijkste onderdelen van het overgangsrecht van de bestaande naar de nieuwe wetgeving. Ook vullen deze de Omgevingswet op een aantal onderdelen aan en zorgen deze ervoor dat bepaalde regelingen worden gewijzigd of ingetrokken. De Invoeringsregeling die daar onder hangt regelt op deze onderwerpen de op hetzelfde niveau hangende Omgevingsregeling en bevat een aantal specifieke thema’s. De Invoeringswet en het besluit zijn al gereed. Nu is ook de Invoeringsregeling klaar.
Bij besluit van 26 september 2017 heeft de minister aan Wegrestaurant Burgerveen een vergunning verleend voor het hebben, behouden en onderhouden van zes laadpalen op de verzorgingsplaats Den Ruygen Hoek-Oost. Fastned verzette zich tegen deze vergunningverlening en is uiteindelijk op 4 november 2020 door de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State in het gelijk gesteld. De minister had ook andere partijen zoals Fastned de mogelijkheid moeten bieden om een aanvraag voor een vergunning in te dienen.
Sinds de inwerkintreding van de Crisis- en herstelwet in 2010 wordt ook in het omgevingsrecht het relativiteitsvereiste toegepast. Sinds 2016 is ook aangenomen dat hierop een correctie mogelijk is. Door de jaren heen is in veel uitspraken het relativiteitsvereiste aan de orde gekomen. Tijd voor de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State om voor de rechtspraktijk eens een duidelijk overzicht te maken van het beschermingsbereik van uiteenlopende algemene en omgevingsrechtelijke normen.
