In de JOR 2021/124 is een annotatie verschenen van Chantal van den Borne bij een spraakmakende en verstrekkende uitspraak van de Commissie van Beroep KiFiD over variabele rente bij doorlopend krediet in een ABN AMRO zaak (2021-0015).
Je hoort het steeds vaker: passagiers die storend gedrag vertonen tijdens een vlucht. Onlangs kwam nog in het nieuws dat een passagier de bemanning aanviel. Deze passagier is vervolgens met ducttape aan de stoel vastgemaakt nadat zij de stewardessen fysiek had aangevallen. Het kan zijn dat een vlucht vertraging oploopt door storend gedrag van de passagier. Is een luchtvaartmaatschappij dan gehouden financiële compensatie te betalen? Het Hof van Justitie heeft recentelijk geoordeeld dat dat niet het geval is. Zo valt dit onder een buitengewone omstandigheid in de zin van de Verordening 261/2004 (Verordening).
Bij uitspraak van 12 juli 2021 heeft de rechtbank Rotterdam € 2.500,- aan immateriële schade toegekend wegens een tienjarige privacyschending. Niet eerder werd in rechtspraak onder de AVG een dusdanig hoog bedrag toegekend. In dit blog bespreek ik deze uitspraak van rechtbank Rotterdam.
Art. 2:248 lid 2 BW: Hoge Raad licht toe: De Hoge Raad wees in juli 2021 een arrest waaruit volgt dat de gedragingen van een oud-bestuurder van een failliete vennootschap, die op zichzelf gezien geen onbehoorlijk bestuur opleverden, kunnen worden gebruikt ter ontzenuwing van het bewijsvermoeden uit art. 2:248 lid 2 BW.
Advocaten werken vaak samen in de vorm van een maatschap. In de praktijk bestaat echter nog onduidelijkheid over de wijze waarop een maatschap en/of de individuele maten in rechte kunnen worden betrokken. In een recente uitspraak van 16 juni 2021 heeft rechtbank Limburg dit nog eens helder uiteengezet.
Partijen hebben de mogelijkheid om een agentuurovereenkomst via de kantonrechter te ontbinden. Dit staat beschreven in artikel 7:440 BW. Partijen hebben daarnaast ook de keuze om de agentuurovereenkomst zonder tussenkomst van een rechter te ontbinden. In dit artikel licht ik beide mogelijkheden toe en waarom de wetgever de mogelijkheid van ontbinding via de kantonrechter in het leven heeft geroepen. Ook ga ik in op de verjaringstermijn van de vorderingen zoals beschreven in artikel 7:440 BW.
Het komt in de praktijk meer dan eens voor dat partijen een agentuurovereenkomst met elkaar hebben gesloten en de ene partij op enig moment niet meer verder wil met de andere partij. Partijen zijn vanzelfsprekend gehouden aan de afspraken die zij hierover hebben gemaakt in de agentuurovereenkomst. Wat nog wel eens vergeten wordt, is dat de agentuurovereenkomst wettelijk is geregeld waarbij nogal wat bepalingen van (semi-)dwingend recht zijn. Dat betekent dat partijen in de agentuurovereenkomst daarvan niet kunnen afwijken. In dit artikel ga ik in op de opzeggingsregeling die van dwingend recht is.
Als gevolg van de COVID-19 pandemie hebben veel luchtvaartmaatschappijen vluchten moeten annuleren. Op grond van de Verordening kunnen passagiers verzoeken om terugbetaling van de ticketprijs. Volgens artikel 8 lid 1 sub 1 onder a van de Verordening dient deze terugbetaling binnen zeven dagen plaats te vinden. Maar wat is een redelijke termijn onder deze omstandigheden?
Advocaten Lieke Carrière-Verlinden en Daan Baas bespreken in het Tijdschrift Ondernemingsrecht het wettelijk kader en de gevolgen van het civielrechtelijke bestuursverbod en analyseren de tot en met 2020 gewezen jurisprudentie.
De Wet Bestuur en Toezicht Rechtspersonen (“WBTR”) treedt per 1 juli 2021 in werking en is van toepassing op alle verenigingen en stichtingen. De WBTR geeft regels die het bestuurlijke proces van een stichting of vereniging professionaliseren. In dit artikel bespreken wij de belangrijkste gevolgen van de WBTR voor (bestuurders van) stichtingen en verenigingen.
Een bepaling in de polisvoorwaarden kan gekwalificeerd worden als algemene voorwaarde of als kernbeding. Uit een onlangs gepubliceerd arrest van het gerechtshof Amsterdam van 19 januari 2021 blijkt dat een na-u-clausule in de polisvoorwaarden als kernbeding kwalificeert. In de praktijk is het van groot belang om het onderscheid te begrijpen tussen enerzijds een algemene voorwaarde en anderzijds een kernbeding.
In een procedure tussen een ICT-leverancier en zijn klant, wordt de ICT-leverancier veroordeeld tot het vergoeden van de schade die zijn klant geleden heeft door een ransomware-aanval. Deze aanval vond plaats enige tijd nadat de tussen partijen geldende onderhoudsovereenkomst (SLA) was geëindigd. Desalniettemin is de ICT-leverancier aansprakelijk, omdat hij gedurende de looptijd van de SLA heeft nagelaten adequate back-ups te maken. Dit terwijl dat wel tot zijn verplichtingen behoorde. Hierdoor kon de getroffen klant niet anders dan losgeld betalen om de ransomware-aanval te (doen) eindigen, in plaats van het terugzetten van de back-ups. Tegelijkertijd is er wel sprake van eigen schuld van de klant bij het kunnen ontstaan van de ransomware-aanval. Zodoende wordt de schadevergoeding gematigd.
