In de commerciële wereld zijn er verschillende manieren om in een samenwerking tussen één of twee bedrijven producten en/of diensten op de markt te brengen. Een dergelijke samenwerking kan in verschillende juridische vormen gegoten worden. Bijvoorbeeld in de vorm van agentuur, distributie of franchise.
In internationale (vaak niet Europese) handelsrelaties is het niet ongebruikelijk om een geschil door middel van arbitrage op te lossen. Dit heeft er mee te maken dat Nederland niet met alle landen in de wereld verdragen heeft gesloten op basis waarvan elkaars gewone rechterlijke uitspraken kunnen worden erkend en tenuitvoergelegd. Bijvoorbeeld met de Verenigde Staten ontbreekt zo’n verdrag.
In onze vorige artikelen in deze reeks over het Wetsvoorstel bespraken wij de (wettelijke) definitie van franchise en de verplichtingen die onder het Wetsvoorstel gelden in de periode voor het sluiten van de franchiseovereenkomst. In dit derde artikel zullen we in navolging daarop de belangrijkste verplichtingen uit het Wetsvoorstel bespreken die gelden tijdens looptijd van de franchiseovereenkomst.
Op 12 juli 2019 is het Wetsvoorstel betreffende de wijziging van Boek 7 van het Burgerlijk Wetboek in verband met de invoering van regels omtrent de franchiseovereenkomst (hierna: “Wetsvoorstel”) naar de Raad van State gegaan.
Op 12 juli 2019 is het Wetsvoorstel betreffende de wijziging van Boek 7 van het Burgerlijk Wetboek in verband met de invoering van regels omtrent de franchiseovereenkomst (hierna: “Wetsvoorstel”) naar de Raad van State gegaan.
Veel bedrijven werken met algemene voorwaarden, ook wel ‘de kleine lettertjes’ genoemd. Algemene voorwaarden zijn één of meer bepalingen die je niet in een specifieke overeenkomst opneemt, maar juist bedoeld zijn om vaker te worden gebruikt.
Als startup zal je ook contracten moeten sluiten om je eigen belangen en de belangen van anderen goed vast te leggen. Denk hierbij aan contracten met leveranciers en uiteraard ook de contracten met klanten. Voor deze beide vormen van contracteren zal ik in alweer het negende artikel in de startupreeks kort de belangrijkste aandachtspunten aanstippen. Ook zal ik inzicht geven in de belangrijkste uitgangspunten van het Nederlandse contractenrecht.
In verschillende blogs op deze website schreef ik al vaker dat het contracteren met consumenten belangrijke extra spelregels met zich meebrengt. Dit is ook zeker in grensoverschrijdende kwesties het geval. Dat het voor een ondernemer van belang is deze extra spelregels in het achterhoofd te houden, bleek zeer recent weer in een arrest van het Gerechtshof ’s-Hertogenbosch van 27 november 2018.
Partijen bij een overeenkomst willen vooraf duidelijkheid welke rechter bevoegd is om over hun geschillen te oordelen. In het internationale handelsverkeer is dat nog belangrijker. Dit leg je vast in een forumkeuzebeding.
Per 1 juli 2017 is artikel 6:119a van het Burgerlijk Wetboek(“BW”) gewijzigd waardoor grote ondernemingen geen langere betaaltermijn dan 60 dagen kunnen overeenkomen in (in eerste instantie) nieuw gesloten contracten met het midden- en kleinbedrijf (“MKB”) en zelfstandige ondernemers (“ZZP’ers”), wanneer deze MKB’ers of ZZP’ers als leverancier of dienstverlener optreden.
In twee eerdere artikelen op deze kennispagina over het hanteren van algemene voorwaarden ten aanzien van consumenten, stonden de zwarte- en grijze-lijst centraal. In het eerste artikel kwamen de zwarte-lijst bedingen aan bod: de bedingen die steeds onredelijk bezwarend worden geacht. In het tweede artikel stonden de grijze-lijst bedingen centraal: de bedingen die worden vermoed onredelijk bezwarend te zijn. Ondernemers die hun algemene voorwaarden hanteren jegens consumenten, dienen bij het opstellen van algemene voorwaarden ook rekening te houden met de zogenoemde “blauwe-lijst”. In dit derde en tevens laatste artikel komt deze minder bekende blauwe-lijst aan bod. Voordat de bedingen die op deze lijst staan worden besproken, zal eerst de achtergrond van de blauwe-lijst worden geschetst.
Op deze kennispagina schreef ik recentelijk een eerste artikel over het hanteren van algemene voorwaarden ten aanzien van consumenten. In dat artikel zette ik uiteen wanneer een wederpartij kwalificeert als consument en welke bedingen in algemene voorwaarden ten aanzien van een consument altijd als onredelijk bezwarend worden aangemerkt ( de ‘zwarte-lijst’).In dit tweede artikel van een serie van drie, ga ik in op de zogenoemde ‘grijze-lijst’ bedingen.‘Grijze-lijst’-bedingenIn mijn vorige art...
