Overheden mogen bij gronduitgifte kopers selecteren op volgorde van binnenkomst, zo wordt – terecht – bevestigd in een recent vonnis van de Utrechtse voorzieningenrechter.
In het tijdschrift Jurisprudentie Aanbestedingsrecht (JAAN) is een noot van Iris Neddaoui-Docter en Tony van Wijk over de uitsluiting van de aanbestedingsprocedure vanwege tekortkomingen in een eerdere opdracht gepubliceerd.
Een professionele beleggingsmaatschappij die in een overeenkomst met een gemeente een afspraak maakt die neerkomt op het afstand doen van het recht om bij verkoop van een bepaald perceel mee te dingen, is ten aanzien van de verkoop van dat perceel geen serieuze gegadigde. Dat blijkt uit een uitspraak van de Gelderse voorzieningenrechter die in deze blog wordt besproken.
Een koopovereenkomst die de gemeente Rhenen in 2020 sloot, is naar oordeel van de Midden-Nederlandse voorzieningenrechter nietig (!) omdat de gemeente bij het sluiten daarvan in strijd met het gelijkheidsbeginsel heeft gehandeld. De mededingingsnorm die in Didam-arrest is verwoord, zou bovendien van toepassing zijn op overeenkomsten die zijn gesloten vóórdat dit arrest werd gewezen.
De gemeente Zevenaar mocht een selectieprocedure voor de uitgifte van kavels intrekken en een nieuwe selectieprocedure starten. Waar de rechtbank in een incident in een bodemprocedure nog oordeelde dat het stopzetten van de eerste selectieprocedure onrechtmatig is omdat de deelnemers erop mochten vertrouwen dat de gemeente aan hen kavels zou aanbieden, oordeelt de rechtbank nu in de hoofdzaak dat de gemeente juist onrechtmatig zou handelen als de procedure zou worden voortgezet. De gemeente mag de eerste selectieprocedure dus intrekken en een nieuwe procedure starten, waarin loting als selectiemethode wordt gehanteerd.
Mag de Gemeente Nijmegen zonder openbare selectieprocedure grond aan de GGD Gelderland-Zuid verkopen? Niet op basis van de gehanteerde selectiecriteria, zo oordeelt de rechtbank Gelderland. Als de gemeente alsnog objectieve, toetsbare en redelijke criteria hanteert, is onderhandse verkoop wellicht alsnog mogelijk en kan een selectieprocedure achterwege blijven.
De gemeente Amsterdam heeft de geschiktheidseis gesteld dat er ervaring moet zijn met één werk van tenminste € 1.000.000,-. Een aannemer legt als referentie over een RAW-raamovereenkomst op grond waarvan diverse vergelijkbare deelopdrachten zijn uitgevoerd waarvan de waarde in totaliteit (wél) het bedrag van € 1.000.000,- overstijgt. De gemeente meent dat daardoor niet aan de geschiktheidseis wordt voldaan en legt de inschrijving terzijde. Aan de Amsterdamse voorzieningenrechter ligt vervolgens de vraag voor of aan de eis van ‘één werk’ kan worden voldaan met (diverse deelopdrachten onder) een RAW-raamovereenkomst.
Uitgangspunt is dat als een certificaat wordt als geschiktheidseis wordt gesteld, dat niet volstaan kan worden met gelijkwaardige maatregelen. Niettemin is er een uitzondering als een inschrijver niet kan worden verweten nog niet over het certificaat te beschikken. Recent oordeelde de Bossche rechter dat de inschrijver er niet mee weg komt als bij na gunning is gestart met het certificeringsproces: ongeldig dus.
Na de Raad van Arbitrage in Bouwgeschillen (RvA) heeft ook de voorzieningenrechter in Noord-Nederland zich uitgesproken over de prijsstijgingen in de bouw als gevolg van de oorlog in Oekraïne. Het vonnis ziet op de risicoregeling zoals deze is opgenomen in het beschrijvend document van een aanbestedingsprocedure. In die bepaling stond opgenomen dat risico’s van buiten die voor de inschrijver ten tijde van het doen van de inschrijving voorzienbaar zijn voor rekening van de inschrijver behoren te komen. De vraag ligt nu voor of de prijsstijgingen als gevolg van de oorlog kwalificeren als een van buiten komende onvoorziene omstandigheid. De voorzieningenrechter beantwoordt die vraag bevestigend.
De rechtbank Rotterdam heeft op 16 september 2022 geoordeeld dat de door de gemeente Rotterdam voorgenomen uitgifte van erfpachtrechten zonder voorafgaande openbare selectieprocedure mogelijk is als er slechts één serieuze gegadigde is vanwege zijn doorslaggevende afspraken met een zittende erfpachter.
Als een opdrachtgever veranderingen of toevoegingen in het met een aannemer overeengekomen werk wenst, moet de aannemer de opdrachtgever wijzen op de noodzaak van de daaruit voortvloeiende prijsverhoging (artikel 7:755 BW). Alleen dan kan hij een verhoging van de prijs vorderen, “tenzij de opdrachtgever die noodzaak uit zichzelf had moeten begrijpen”. Recent liet de Hoge Raad zich uit over de vraag of voor de toepassing van deze tenzij-regel vereist is dat de opdrachtgever inzicht had in de omvang van de prijsverhoging dan wel de (concreet) te verwachten meerkosten.
Van 16 maart tot en met 30 april 2022 lag De verNieuwde Regeling 2022 (”DNR 2022”) ter consultatie. De DNR 2022 is een set algemene voorwaarden die de opvolger zou moeten worden van de DNR 2011 (De Nieuwe Regeling 2011) en regelt de rechtsverhouding tussen opdrachtgever enerzijds en architect, ingenieur of adviseur anderzijds.
