Op 14 november 2018 heeft de rechtbank Amsterdam een vonnis gewezen over de reikwijdte van de zorgplicht van de IT-leverancier met betrekking tot adequate beveiligingsmaatregelen. Het vonnis is pas onlangs, op 7 juni 2020, gepubliceerd. In dit vonnis is de IT-leverancier (deels) aansprakelijk gehouden voor de schade die zijn afnemer leed door een ransomware-aanval, waaronder het betaalde losgeld.
In een recent arrest (15 mei 2020) heeft de Hoge Raad duidelijkheid geschapen over het moment van ontstaan en het moment van verjaren van regresvorderingen tussen verzekeraars, wanneer die regresvorderingen gebaseerd zijn op artikel 7:961 lid 3 BW. Het gaat daarbij om de situatie waarin een verzekeraar meer uitkeert dan hem aangaat. In dat geval heeft die verzekeraar volgens artikel 7:961 lid 3 BW verhaal op de andere tot uitkering verplichte verzekeraar, voor het bedrag dat hij te veel heeft uitgekeerd.
Ook al nam de bestuurder in hoger beroep geen memorie van antwoord, zijn stellingen uit eerste aanleg hadden toch betrokken moeten worden bij de beoordeling of sprake was van bestuurdersaansprakelijkheid. Door dit niet te doen, miskent het hof de devolutieve werking van het hoger beroep, zo volgt uit een recent arrest van de Hoge Raad.
Recentelijk lag bij de Hoge Raad de vraag voor of een uitlener, die eigenrisicodrager voor de Ziektewet is, verhaal mag nemen op de inlener voor door de uitlener gedane uitkeringen uit hoofde van arbeidsongeschiktheid. De Hoge Raad oordeelde ontkennend: ook een eigenrisicodrager moet artikel 52b Ziektewet tegen zich laten gelden en kan dus geen verhaal nemen op de inlener.
Uit een recente uitspraak van de Rechtbank Midden-Nederland volgt dat het uitkeren van een managementvergoeding, terwijl de onderneming in financieel zwaar weer verkeert, niet per definitie tot aansprakelijkheid van een bestuurder/feitelijk beleidsbepaler leidt.
Bij een overname van een verzekeringsportefeuille mag actief handelen van een assurantietussenpersoon worden verwacht. De zorgplicht van een assurantietussenpersoon is echter niet onbegrensd. Ook een verzekeringnemer dient bij de les te blijven en tijdig aan de bel te trekken.
Civielrechtelijke aansprakelijkheid vloeit niet per definitie voort uit een tuchtrechtelijke veroordeling. Het tuchtrecht en het civiele recht kennen een verschillend beoordelingskader. Het is aan degene die de beroepsbeoefenaar een verwijt maakt om gemotiveerd te stellen dat en waarom sprake is van civielrechtelijke onzorgvuldigheid. Het enkele gegeven dat een tuchtrechtelijke veroordeling is uitgesproken is daarvoor onvoldoende.
Is sprake van een ontoelaatbare wijziging van partijhoedanigheid indien een stichting eerst optreedt als vertegenwoordiger van slachtoffers en na eiswijziging in hoedanigheid van claimstichting in de zin van art. 3:305a (oud) BW? In een recent arrest van de Hoge Raad wordt de deformaliseringstrend bevestigd.
Een lesje ‘open norm, zwarte lijst en grijze lijst’ door de Hoge Raad naar aanleiding van een vervalbeding in algemene voorwaarden.
Het Gerechtshof Amsterdam heeft onlangs uitspraak gedaan in een verzekeringsrechtelijk geschil tussen de commissarissen van het failliete Imtech en CNA, de first excess layer verzekeraar op de Directors & Officers (D&O) verzekering van Imtech. Het hof oordeelt dat CNA door de commissarissen niet kan worden aangesproken voor vergoeding van door hen gemaakte verweerkosten. Dit is erin gelegen dat de primary layer, die een dekking biedt voor EUR 25 miljoen, nog niet is uitgeput, zodat dekking onder de excess layer niet aan de orde is.
De rechtbank Overijssel heeft in maart 2020 een oordeel gegeven over het handelen van een dierenarts bij de veterinaire begeleiding van een varkensfok- en opfokbedrijf. De rechtbank gaat in op het beoordelingskader voor het handelen van dierenartsen: wat mag van een dierenarts worden verwacht?
Een werkgever hoeft geen specifieke maatregelen te nemen tegen algemeen bekende risico’s. Dat is al jaren vaste rechtspraak van de Hoge Raad. In een recente uitspraak van 27 februari 2020 kwam de rechtbank Oost-Brabant tot eenzelfde conclusie. Dat de werknemer bij het betreden of afgaan van een trap de nodige voorzichtigheid in acht neemt ligt volgens de rechtbank, zowel in als buiten werkgerelateerde situaties, zo voor de hand dat een werkgever daarvoor niet apart hoeft te waarschuwen. Hoe zit het ook alweer met de verplichting van de werkgever tot het waarschuwen en instrueren van haar medewerkers?
