In aanvulling op het Taxibus-arrest uit 2002 heeft de Hoge Raad in een arrest van 28 juni 2022 overwogen aan de hand van welke gezichtspunten bepaald kan worden of iemand die een ander door zijn onrechtmatige daad doodt of verwondt ook onrechtmatig handelt ten opzichte van degene bij wie de confrontatie met die daad of de gevolgen daarvan een hevige emotionele schok teweeg brengt.
De Hoge Raad heeft geoordeeld dat de beperkingen die in de procesreglementen van de gerechtshoven worden gesteld aan de lengte van processtukken in civiele zaken toelaatbaar zijn.
Een algemene exoneratie in algemene voorwaarden kan ook uitkomst bieden voor een advocaat die in persoon wordt aangesproken op grond van onrechtmatige daad. Dit volgt uit een arrest van het gerechtshof Arnhem-Leeuwarden.
Een gerechtelijke uitspraak kan na het wijzen ervan aangevuld worden als de rechter heeft verzuimd te beslissen over een vordering of verzoek. Recent deed zich dit voor bij het gerechtshof ‘s-Hertogenbosch, dat verzuimd zou hebben de gevorderde wettelijke rente toe te wijzen.
In een zaak die werd voorgelegd aan de Hoge Raad stond de vraag centraal of sprake is van ‘een prestatie’ in de zin van artikel 6:89 BW indien een advocaat niets (meer) heeft gedaan en daarmee of in dergelijke gevallen een succesvol beroep op schending van de klachtplicht mogelijk is.
Advocaten Lieke Carrière-Verlinden en Daan Baas bespreken in het Tijdschrift Ondernemingsrecht het wettelijk kader en de gevolgen van het civielrechtelijke bestuursverbod en analyseren de tot en met 2020 gewezen jurisprudentie.
Een bepaling in de polisvoorwaarden kan gekwalificeerd worden als algemene voorwaarde of als kernbeding. Uit een onlangs gepubliceerd arrest van het gerechtshof Amsterdam van 19 januari 2021 blijkt dat een na-u-clausule in de polisvoorwaarden als kernbeding kwalificeert. In de praktijk is het van groot belang om het onderscheid te begrijpen tussen enerzijds een algemene voorwaarde en anderzijds een kernbeding.
Het gerechtshof ‘s-Hertogenbosch heeft in een recent arrest van 2 maart 2021 geoordeeld dat voor toepasselijkheid van de WAM niet voldoende is dat verband bestaat tussen schade en deelname van een motorrijtuig aan het verkeer; er moet sprake zijn van een verkeersfout waarvoor de bestuurder aansprakelijk is.
Zelfs als de tekortkoming de kern van de overeenkomst betreft, en dat zolang die tekortkoming voortduurt de betekenis aan de overeenkomst komt te ontvallen, is niet zomaar sprake van onaanvaardbaarheid naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid bij een beroep op een exoneratiebeding. Uitgangspunt blijft terughoudendheid.
Een rechtsvordering tot schadevergoeding verjaart in ieder geval door verloop van twintig jaren na de gebeurtenis waardoor de schade is veroorzaakt. In onderhavig geval vond de schadeveroorzakende gebeurtenis plaats in 1992 toen de notaris verzuimde de huwelijkse voorwaarden in het huwelijksgoederenregister in te schrijven, zodat de vordering jegens de notaris is verjaard. De verjaring kan niet door erkenning worden gestuit indien die reeds is voltooid. Daar komt bij dat een kantoordirecteur niet zomaar tot erkenning kan overgaan; het is gebruikelijk dat eerst de verzekeringsmaatschappij wordt geïnformeerd en daarna pas over de mogelijke aansprakelijkheid wordt gesproken.
