De wet sluit het instellen van een reconventionele vordering in hoger beroep uit. In zijn recente arrest van 7 juli 2020 (ECLI:NL:GHARL:2020:5283) zet het Hof Arnhem-Leeuwarden de deur voor een uitzondering op deze regel echter op een kier.
Geregeld probeert een partij de Hoge Raad te verleiden om de gronden voor cassatie tegen niet-appellabele uitspraken van de kantonrechter uit te breiden. Deze pogingen oogsten zelden succes. Ook in de hier te bespreken zaak (ECLI:NL:HR:2020:1306) vond de Hoge Raad het kennelijk niet nodig om de cassatiegronden van art. 80 Ro uit te breiden.
In het hier te bespreken arrest (ECLI:NL:HR:2020:1310) gaat de Hoge Raad op een wel heel expliciete wijze voorbij aan een wetsartikel, omdat het artikel niet in het systeem van de wet past.
Op 17 juli 2020 wees de Hoge Raad een arrest (ECLI:NL:HR:2020:1308) waarin de verdeling van de stelplicht en bewijslast ten aanzien van verweren aan bod komt.
In beginsel hoeft een advocaat bij het verlenen van zijn diensten niet zonder meer rekening te houden met mogelijke belangen van derden. Een advocaat heeft de gerechtvaardigde belangen van zijn cliënt te behartigen en is partijdig. Niettemin kunnen zich omstandigheden voordoen waarin een advocaat rekening dient te houden met hem bekende of redelijkerwijs kenbare, gerechtvaardigde belangen van derden. De Hoge Raad liet zich hier begin 2020 (nader) over uit.
Een deurwaarder heeft op grond van de Gerechtsdeurwaarderswet onder andere de wettelijke taak om exploten van dagvaarding uit te brengen. Maar hoe gaat de deurwaarder te werk als de persoon aan wie hij een exploot moet uitbrengen geen bekende woon- of verblijfplaats binnen of buiten Nederland heeft? Is het dan mogelijk of verplicht om een dagvaarding uit te brengen aan een in de Basisregistratie Personen (hierna: BRP) opgenomen briefadres? Als dit niet mogelijk is, dient het exploot dan openbaar te worden betekend? En welke rechter is vervolgens bevoegd om de zaak te beoordelen?
De Hoge Raad wees vorige week een bruikbaar arrest over de redelijkheid van de termijn tot nakoming die in een ingebrekestelling gehanteerd dient te worden. De Hoge Raad overweegt dat bij het oordeel over de redelijkheid van de lengte van die termijn, ook eerder gestelde termijnen en eerdere sommaties meewegen. Een en ander heeft tot gevolg dat eerder gestelde termijnen voor nakoming kunnen betekenen dat een in een ingebrekestelling gestelde termijn korter mag zijn dan wanneer de schuldenaar niet al eerder een termijn voor nakoming was gesteld of daartoe was gesommeerd. Ook de omstandigheden dat die eerdere termijnen geen fataal karakter hadden of dat de eerdere sommaties niet aan de vereisten van een ingebrekestelling voldeden, staan daaraan niet in de weg. Dit arrest van de Hoge Raad is daarmee van grote betekenis voor IT-geschillen.
Wat is de maatstaf voor het kunnen leggen van bewijsbeslag bij gestelde onrechtmatige verkrijging en gebruik van bedrijfsgeheimen, en het inzien van beslagen stukken? Beantwoording van deze vraag is wezenlijk voor iedere onderneming die wenst te vernemen wat er mogelijk is als ex-werknemers, zakenrelaties of concurrenten die aan de haal gaan met know how, recepten of andere bedrijfsvertrouwelijke informatie. De Hoge Raad heeft op 28 september 2018 een aantal belangrijke regels gegeven hierover.
Een treffend voorbeeld van de juistheid van de stelling dat procederen in hoger beroep toch een vak apart is.
Een wel heel wrang arrest van het Hof Amsterdam.
Onlangs heeft het Hof Arnhem-Leeuwarden in kort geding een opvallend vergaande strekking toegekend aan wat in de juridische volksmond bekendstaat als de ‘afstemmingsregel’.
