Het Hof Amsterdam heeft geoordeeld dat er tussen het digitale platform Helpling en de via hen werkzame schoonmakers een uitzendovereenkomst bestaat. Na Deliveroo en Uber, wordt dus ook Helpling teruggefloten door de rechter. Is de platformwereld nu definitief haar flexibele karakter kwijt? Van speldenprikjes lijken we in ieder geval niet meer te kunnen spreken…
De Rechtbank Amsterdam heeft vandaag (13 september 2021) geoordeeld dat een Uber-chauffeur op basis van een arbeidsovereenkomst werkzaam is. Daarnaast is de algemeen verbindend verklaarde cao Taxivervoer van toepassing verklaard op de arbeidsverhouding. Een dergelijk oordeel is niet nieuw: ook Deliveroo trok inmiddels al in twee (!) instanties aan het kortste eind. De uitspraak zal dan ook een doorn in het oog zijn voor verschillende platformwerkgevers.
In een eerdere blog heb ik een uitspraak van de Rechtbank Zeeland-West-Brabant behandeld waarin een werknemer claimde te weinig vakantieloon te hebben ontvangen, aangezien er geen vergoeding voor gemaakte overuren in was verdisconteerd. De werknemer deed daarbij een beroep op een arrest van het HvJ EU, genaamd Hein/Holzkamm. De rechter oordeelde dat de werknemer geen recht had op een hoger vakantieloon en haalde daarbij overigens aan dat een van de voorwaarden uit Hein/Holzkamm verkeerd was vertaald. Een werknemer moest niet ‘op regelmatige basis’ overwerk hebben verricht, maar dit overwerk moest ‘voorzienbaar en gebruikelijk’ zijn. Niet lang na de uitspraak van de Rechtbank Zeeland-West-Brabant wees dezelfde rechtbank een soortgelijk vonnis. Deze keer is het de beurt aan de Rechtbank Rotterdam, komt zij tot een ander oordeel?
Inmiddels zijn er al veel uitspraken gewezen in het kader van coronagerelateerde ontslagen. De Rechtbank Rotterdam heeft recent geoordeeld dat de werknemer een verstoorde arbeidsverhouding in het leven had geroepen door met verkoudheidsklachten tóch te gaan werken en na herhaaldelijk advies van collega’s om naar huis te gaan, dit niet te doen. Waarom werd er dan geen verwijtbaar handelen of nalaten aangenomen?
Indien de appelrechter oordeelt dat de arbeidsovereenkomst ten onrechte is beëindigd of het verzoek van de werknemer tot herstel van de arbeidsovereenkomst ten onrechte is afgewezen, kan de appelrechter de werkgever veroordelen de arbeidsovereenkomst te herstellen of aan de werknemer een billijke vergoeding toekennen (art. 7:683 lid 3 BW). Als een werknemer de voorkeur geeft aan herstel van de arbeidsovereenkomst, dan doet hij/zij er verstandig aan om zijn/haar belang op dit punt uiteen te zetten. Uit een recente uitspraak van het Gerechtshof Den Haag volgt dat het werkzaam zijn als kennismigrant een dergelijk belang kan zijn.
Indien géén tussentijds opzegbeding in de arbeidsovereenkomst voor bepaalde tijd is opgenomen, ontstaat pas recht op een WW-uitkering nadat de overeenkomst voor bepaalde tijd is verstreken. De rechtbank Amsterdam zet echter de poort open door te oordelen dat partijen bij het sluiten van een beëindigingsovereenkomst met wederzijds goedvinden alsnog een tussentijds opzegbeding kunnen overeenkomen. Is deze uitspraak een vreemde eend in de bijt of een uitspraak die navolging verdient?
Vanaf 1 juli 2021 is de vastklikregeling gewijzigd. De uiterlijke ingangsdatum van de vaste arbeidsomvang is de éérste dag van de 15e maand. De oproepkracht moet het aanbod voor de vaste arbeidsomvang binnen één maand accepteren.
Zoals u in onze eerste blog heeft kunnen lezen kan het antwoord op de kwalificatievraag, of al dan niet sprake is van een arbeidsovereenkomst, grote gevolgen hebben voor zowel zzp’er als opdrachtgever. In deze tweede blog uit de blogreeks over (schijn)zelfstandigen staat de kwalificatievraag centraal. Waarom is deze vraag van groot belang en speelt de bedoeling van partijen wel óf geen rol bij de beantwoording hiervan?
Nederland telde in 2020 1,1 miljoen zelfstandigen zonder personeel (zzp’ers). Dit aantal is de afgelopen jaren voortdurend gestegen. Een belangrijke oorzaak hiervan is dat het werken als zelfstandige financieel aantrekkelijk is voor zowel de zzp’er als de opdrachtgever. Door de snelle opkomst van platformarbeid (zoals bijvoorbeeld Deliveroo en Uber) is de kwalificatievraag de laatste jaren een hot topic in het arbeidsrecht. Een gevolg hiervan is onder meer dat de problematiek rondom (schijn)zelfstandigheid steeds groter wordt.
Nu de vakantieperiode voor de deur staat (of inmiddels al is begonnen voor mening werknemer), zal iedere werkgever te maken krijgen met meerdere verlofaanvragen. Hoewel de exotische vakantieoorden dit jaar, vanwege de coronapandemie, wellicht wat minder gewild zijn, blijft de behoefte aan verlof groot in de zomermaanden. Maar wat is een werkgever verplicht te betalen aan de werknemer tijdens de vakantie? Of in andere woorden: wat moet worden verstaan onder het ‘vakantieloon’? In deze korte blog geef ik een summier overzicht van hoe het vakantieloon is opgebouwd en ga ik naar aanleiding van een recente uitspraak van de rechtbank Zeeland-West-Brabant specifiek in op de overwerkvergoeding.
Met bijzondere aandacht zullen retailondernemers de recente ontwikkelingen in de zogenaamde “min-urendiscussie” in de gaten hebben gehouden. Op 5 juli jl. heeft de voorzieningenrechter (Rechtbank Gelderland) hier een eerste vonnis over gewezen na een door FNV tegen Wibra ingesteld kort geding. Voorlopige conclusie: de cao-bepaling over min-uren mag ook tijdens de coronapandemie worden toegepast en ook anderszins geldt er geen (algemeen) verbod op het inhalen van min-uren.
In dit zevende artikel gaan wij in op de overige verblijfsvergunningen voor arbeid.
