De Wegenwet is uitsluitend van toepassing op openbare wegen. Maar voordat kan worden beoordeeld of een weg openbaar is, moet eerst worden bezien of er sprake van een ‘weg’ in de zin van de Wegenwet. Een recente uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State biedt een mooi voorbeeld.
De Afdeling oordeelt in deze uitspraak over nadeelcompensatie en over schade vanwege onrechtmatige besluiten. In beide gevallen: geen nadeel, geen causaal verband, dus geen vergoeding…
Recentelijk heeft de Minister van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit de Tweede Kamer geïnformeerd over het aantal deelnemers aan de Subsidieregeling sanering varkenshouderijen en het te verwachten stikstofeffect van de regeling.
De staatsraden A-G Wattel en Widdershoven hebben op 7 juli 2021 een conclusie genomen over de rechterlijke toetsing bij niet-bestraffende bestuurlijke maatregelen en de rol die het evenredigheidbeginsel daarbij moet spelen. De toeslagenaffaire heeft geleerd dat de rechtsbescherming bij deze besluiten tekort kan schieten en dat rechterlijke toetsing niet altijd leidt tot correctie van onevenredige besluiten. Ook de wetgever is naarstig op zoek naar oplossingen om dergelijke onevenredige uitkomsten in de toekomst te voorkomen.
De raad van de gemeente Altena heeft een paraplubestemmingsplan vastgesteld, waarmee in de gehele gemeente het bewonen van een pand door meer dan één huishouden aan banden wordt gelegd. (Mede)-eigenaars van panden waarin arbeidsmigranten zijn gehuisvest betogen terecht dat het plan overgangsrechtelijk niet goed in elkaar zit. De uitspraak is ook interessant omdat hierin wordt bevestigd dat een parapluplan een beheersverordening niet opzij zet.
Indien twee opvolgende planologische maatregelen samenhangen en leiden tot planschade moet de planschade als gevolg van beide maatregelen worden opgeteld, en wordt daarop één keer het normaal maatschappelijk risico toegepast. Zo ook hier, eerst het hotel (Conservatoriumhotel), en vervolgens het terras bij het hotel.
Planschade hoeft niet te worden vergoed als de schade voldoende is verzekerd. Daarvan is geen sprake als de gemeente weliswaar een planherziening in procedure brengt, maar geen harde datum noemt waarop uitbetaling van het schadebedrag in geld zal plaatsvinden.
Vorige week dinsdag 2 februari jl. werd Omgevingswet in de Tweede Kamer controversieel verklaard. Het voorstel om het Ontwerpbesluit tot vaststelling van de datum van inwerkingtreding van de Omgevingswet controversieel te verklaren was aangenomen. Het leek te gaan om een “foutje”, omdat het uitgerekend D66 was die (als partij van (demissionair) minister Ollongren voorstander was van een inwerkingtreding op 1 januari 2022) toch vóór het controversieel verklaren had gestemd.
Op 18 december 2020 is de 20ste tranche van het Besluit uitvoering Crisis- en herstelwet (BuChw) in werking getreden. Deze tranche voorziet in wijzigingen van en aanvullingen op het BuChw en in een wijziging van het Besluit milieueffectrapportage (Besluit mer). Met name de wijziging van het Besluit mer is het signaleren waard.
Op 20 januari 2021 heeft de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (‘de Afdeling’) uitspraak gedaan in een handhavingszaak tussen het college van b&w van Utrecht (‘het college’) en een pandeigenaar (ECLI:NL:RVS:2021:101).
Planschade wordt niet vergoed als het risico daarop is aanvaard. Er is sprake van passieve risicoaanvaarding als de nadelige ontwikkeling bekend was op grond van een openbaar gemaakt concreet beleidsvoornemen. Daarvan kan ook sprake zijn in het geval van een mededeling in een gemeentelijke folder.
Het Europese Hof van Justitie lijkt de deur te hebben opengezet voor niet belanghebbenden om beroep aan te tekenen tegen besluiten waarbij milieubelangen spelen. Daarnaast heeft het Hof duidelijk uitgemaakt dat het beroepsrecht van belanghebbenden niet afhankelijk mag worden gesteld van de vraag of ook tijdig een zienswijze is ingediend op het ontwerpbesluit. Daarmee heeft deze uitspraak belangrijke gevolgen voor het huidige bestuursprocesrecht in Nederland.
