Als het begrip “wonen” niet nader is gedefinieerd in het bestemmingsplan dient aansluiting te worden gezocht bij het algemeen spraakgebruik en kunnen onder “wonen” diverse vormen van huisvesting worden begrepen.
Het verhuren van een regulier / normaal woonhuis als vakantiewoning is niet altijd toegestaan. Om hier als college met succes tegen op te kunnen treden, moet de verhuur in strijd zijn met het bestemmingsplan en moet voldoende duidelijk zijn wanneer er sprake is van méér dan incidentele verhuur.
Met het bestaan van de wijzigingsbevoegdheid in een bestemmingsplan mag de aanvaardbaarheid van de nieuwe bestemming binnen het gebied waarop de wijzigingsbevoegdheid betrekking heeft in beginsel als een gegeven worden beschouwd indien is voldaan aan de bij het bestemmingsplan gestelde wijzigingsvoorwaarden. Dit neemt niet weg dat het college bij de vaststelling van een wijzigingsplan dient na te gaan of wijziging van de oorspronkelijke bestemming uit het oogpunt van een goede ruimtelijke ordening, gelet op de betrokken belangen, gerechtvaardigd is.
Wonen vindt in veel gevallen plaats in een woning, maar de definitie van “woning” zegt nog niets over wat nu precies feitelijk onder “wonen” wordt verstaan. Dit werd recentelijk weer duidelijk in een uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State, waarbij het onderwerp van de procedure is de huisvesting van arbeidsmigranten. De huisvesting van deze doelgroep leidt in de praktijk met regelmaat tot bestemmingsplandiscussies en daarbij behorende interpretatieperikelen.
Ondanks de beleidsvrijheid die de gemeenteraad heeft bij het vaststellen van een bestemmingsplan moet hij toch goed opletten. De mogelijkheden om flexibiliteit te bieden door het opnemen van een binnenplanse ontheffingsbevoegdheid zijn niet onbegrensd.
Het komt in de praktijk vaak voor dat de planwetgever er voor kiest om in de gebruiksregels van een bepaalde bestemming expliciet te bepalen dat de betreffende gronden ook zijn bestemd voor “parkeren”. In de rechtspraak komt met enige regelmaat de vraag op of parkeren binnen bijvoorbeeld een bestemming “Wonen” is toegestaan als in de gebruiksregels niet is opgenomen dat de gronden tevens mogen worden gebruikt voor “parkeren”. Over deze vraag werd onlangs bij de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State gediscussieerd tussen het college van b&w van de gemeente Sittard Geleen en een omwonende die opkomt tegen een verleende omgevingsvergunning voor de realisatie van een studentenwoning.
Een bestemmingsplan, een provinciaal of rijksinpassingsplan en een provinciale ruimtelijke verordening zijn géén besluiten die schaarse rechten toebedelen. Dit geldt in de regel ook voor omgevingsvergunningen: voor de verlening daarvan gelden dus geen bijzondere verleningsregels. Dit is de kern van de conclusie die staatsraad Advocaat-Generaal (AG) Widdershoven op 6 juni jl. heeft genomen. De belangrijkste punten van deze lijvige en lezenswaardige conclusie van de AG bespreek ik in dit blogbericht.
In een uitspraak van 4 april 2018 heeft de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State uitdrukkelijk kenbaar gemaakt dat zij haar rechtspraak over de vraag of op grond van artikel 8:75 Awb een proceskostenveroordeling ten laste van het bestuursorgaan moet worden uitgesproken, wijzigt.
Op 7 maart 2018 deed de Afdeling Bestuursrechtspraak van de Raad van State uitspraak in een geschil over de weigering om een omgevingsvergunning voor de bouw van een windturbine in te trekken (ECLI:NL:RVS:2018:742).Wat was er aan de hand?Zowel in 1995 als in 2005 is een vergunning voor de bouw van een windturbine verleend. Beide vergunningen zagen op de bouw van een windturbine op dezelfde locatie. Blijkbaar is er één windturbine opgericht, maar wel op een andere dan de vergunde locatie. Appe...
De Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (de Afdeling) oordeelt regelmatig over het al dan niet zorgvuldig uitvoeren van een geluidsonderzoek bij besluiten in het kader van de ruimtelijke ordening. Dit leidt tot verschillende uitkomsten. Hieronder wordt ingegaan op een uitspraak waarin het college van burgemeester en wethouders tot driemaal toe wordt teruggefloten, omdat een geluidsonderzoek gebrekkig is en zodoende niet ten grondslag kan worden gelegd aan het besluit tot verleni...
Op 31 januari 2018 heeft de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State in twee uitspraken haar eigen rechtspraak over de toepassing van de Wet openbaarheid van bestuur (“Wob”) verduidelijkt.
In de uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State van 24 januari 2018 (ECLI:NL:RVS:2018:215) staat de vraag centraal of de burgemeester van Amstelveen een aangevraagde drank- en horecavergunning en exploitatievergunning terecht heeft geweigerd. Deze vergunningen zijn aangevraagd door een bedrijf (hierna: “de aanvrager”) ten behoeve van de overname van een bestaand restaurant. Persoon A is leidinggevende van het restaurant en ook enig bestuurder en grootaandeelhouder va...
