De vraag of het overeenkomen van Kurzarbeit Null gevolgen heeft voor vakantierechten van de werknemer, was in Duitsland nog niet door de hoogste rechterlijke instanties beantwoord. Tot nu toe bestond er nog helemaal geen jurisprudentie over deze kwestie. In het arrest van 12 maart 2021, zaak nr. 6 Sa 824/20, heeft het Landesarbeitsgericht (LAG) Düsseldorf geoordeeld dat de vakantierechten van een werknemer tijdens Kurzarbeit Null elke maand met een twaalfde kunnen worden verminderd, zonder dat daarvoor een overeenkomst is vereist. Met deze beslissing heeft het LAG het beroep van een werknemer tot vaststelling van het bestaan van een vermeend resterend verlof verworpen. Eiseres was van mening dat er geen rechtsgrondslag was om haar vakantieaanspraken tijdens Kurzarbeit Null te reduceren. De rechtbank in eerste aanleg was het reeds oneens met deze rechtsopvatting en had de vordering afgewezen, waartegen eiseres in beroep was gegaan.
Het LAG voerde aan dat er een rechtsgrondslag was voor de vermindering van het recht op vakantie en baseerde haar beslissing hoofdzakelijk op een teleologische interpretatie van § 3 van het Bundesurlaubsgesetz (BUrlG). § 3 lid 1 BUrlG stelt het aantal verlofdagen vast op basis van het recupererende doel van het wettelijk minimumverlof. Volgens de rechters zijn werknemers tijdens Kurzarbeit Null niet verplicht het in beginsel verschuldigde werk te verrichten en hoeven zij dus ook niet recupereren.
Hieruit kan echter niet worden geconcludeerd dat dit ook geldt in andere gevallen waarin de werknemer niet werkt.
In geval van een ongeldig ontslag worden de vakantierechten van de werknemer niet verminderd in de periode waarin hij niet heeft gewerkt. Zijn prestatieplicht is immers niet opgeschort voor de duur van de ongeldige opzegging, maar de werkgever is in verzuim met het aanvaarden van de door de werknemer verschuldigde prestatie.
Andere rechten van de werkgever op vakantievermindering vloeien voort uit de wet. De werkgever kan bijvoorbeeld ook het recht op verlof van de werknemer tijdens het ouderschapsverlof verminderen, § 17 lid 1, van het Bundeselterngeld- und Elternzeitgesetz (BEEG). Dit geldt ook op grond van § 4 lid 4, van de wet inzake Pflegezeitgesetz (PflegeZG) voor de periode van zorgverlof om voor naaste familieleden te zorgen.
In geval van ziekte kan de werknemer echter niet recupereren, zodat een vermindering van het vakantierecht niet mogelijk is.
De rechtspraak van het Landesarbeitsgericht Düsseldorf komt niet onverwacht en is daarom nauwelijks verrassend. Het Europese Gerechtshof had immers in 2012 al geoordeeld dat het EU-recht, met name artikel 7 van de arbeidstijdenrichtlijn 2003/88/EG, niet in strijd is met een nationale regeling of praktijk volgens welke het recht van een werknemer op jaarlijkse vakantie met behoud van loon evenredig met de vermindering van de werktijd wordt verminderd. Anders dan in het geval van arbeidsongeschiktheid wegens ziekte, kan een werknemer met werktijdverkorting uitrusten of zich met vrijetijdsbesteding bezighouden. Een werknemer in werktijdverkorting dient derhalve te worden gelijkgesteld met een deeltijdwerknemer.
Hiermee is nu duidelijk dat een vermindering van het aantal vakantiedagen van werknemers in Kurzarbeit Null zonder nadere contractuele bepaling mogelijk is en door de werkgever kan worden doorgevoerd.
