Feiten
In deze zaak, waarin de feiten zich in augustus 2020 afspelen, nadert een automobilist op een voorrangsweg op enig moment een oversteekplaats voor fietsers. Een fietser staat op die oversteekplaats in eerste instantie stil, maar steekt vervolgens toch zonder te kijken de weg over. Als gevolg daarvan komen de automobilist en fietser in botsing. De fietser overlijdt uiteindelijk aan zijn verwondingen.
Menzis wenst als de zorgverzekeraar van de fietser regres te nemen op de automobilist voor de schade die Menzis aan de fietser als gevolg van het ongeval heeft uitgekeerd. Menzis vordert in deze procedure dan ook een verklaring voor recht dat de automobilist op grond van artikel 185 WVW aansprakelijk is voor haar schade.
Beoordeling rechtbank
Juridisch kader
De aansprakelijkheidsregeling van artikel 185 WVW kent zijn toepassing ook indien het gaat om een schadevergoedingsvordering van de regres nemende verzekeraar van de gelaedeerde. Regresnemers, in deze zaak dus verzekeraar Menzis, kan jegens de aansprakelijke partij in het kader van de causaliteitsverdeling geen beroep doen op de 50%- of de 100%-regel. Regresnemende verzekeraars kunnen in principe niet profiteren van de uit de billijkheidscorrectie voortvloeiende bijzondere regels (vgl. HR 28 februari 1992, ECLI:NL:HR:1992:ZC0526, zie voorts HR 2 juni 1995, ECLI:NL:HR:1995:ZC1740 (Marloes de Vos, Klaverblad/Iza)).
Toepasselijkheid 185 WVW
Allereerst heeft volgens de rechtbank te gelden dat artikel 185 WVW hier van toepassing is, omdat een fietser met trapondersteuning en met een snelheid lager dan 25 kilometer per uur geen motorrijtuig is. Er is dus gewoon sprake van een ongeval tussen een gemotoriseerde en ongemotoriseerde verkeersdeelnemer. Aangezien de automobilist geen beroep heeft gedaan op overmacht, staat zijn aansprakelijkheid op grond van artikel 185 WVW vast.
Causaliteitsverdeling
Vervolgens stelt de rechtbank de causaliteitsverdeling vast. De automobilist heeft zijn weggedrag volgens de rechtbank voldoende aangepast door zijn snelheid bij het naderen van de oversteekplaats van 80 naar 70 kilometer per uur te verminderen. De gedragingen van de fietser (geen voorrang verlenen, de automobilist niet opmerken door na te laten naar links te kijken, oversteken op het moment dat de automobilist al niet meer uit kon wijken én fors onder invloed zijn van alcohol) waren in de gegeven omstandigheden aan zijn zijde zo ernstig en onverwacht dat de automobilist daar bij het bepalen van zijn verkeersgedrag geen rekening mee hoefde te houden. Volgens de rechtbank kan de automobilist daarom geen verwijt worden gemaakt. Zijn schadevergoedingsplichting jegens Menzis vervalt dan ook.
Dat wordt ook niet anders door het ernstige letsel van de fietser. Er is volgens de rechtbank geen reden om de billijkheidscorrectie toe te passen, nu het hier niet gaat om een slachtoffer (die fietser) die met zijn schade blijft zitten, maar om een verzekeraar van het slachtoffer die voor haar schade verhaal neemt.
Conclusie
De automobilist is dus op grond van artikel 185 WVW aansprakelijk voor de schade die Menzis als de zorgverzekeraar van de fietser heeft geleden. Bijzonder aan deze zaak is dat de rechtbank oordeelt dat de automobilist niet schadeplichtig is jegens Menzis, nu hem geen verwijt treft voor het ontstaan van het ongeval. De verkeersfouten van de fietser zijn immers zo ernstig dat het ontstaan van het ongeval geheel hieraan wordt toegerekend. De billijkheidscorrectie noopt ook niet tot een andere verdeling van de causaliteit.
