Ruzie tussen specialisten, ziekenhuis de dupe

Onlangs heeft de kantonrechter in een zaak met een kort dienstverband (één jaar) in verband met bijzondere omstandigheden toch een substantiële ontbindingsvergoeding van een vol jaarsalaris toegekend.

Een werknemer is per 1 januari 2011 als psychiater op basis van een arbeidsovereenkomst in dienst getreden van een ziekenhuis. De werknemer was daarvoor (vanaf 1985) als vrijgevestigd psychiater werkzaam op één van de locaties van hetzelfde ziekenhuis.

In de onderhandelingen over de overgang van vrijgevestigd specialist naar een dienstverband, is overeengekomen dat aan de specialist goodwill wordt betaald en daarom is in de arbeidsovereenkomst uitdrukkelijk bepaald dat de periode voorafgaand aan het dienstverband, waarin de werknemer als vrijgevestigde werkzaamheden heeft verricht, niet wordt meegeteld in de berekening van de duur van dienstverband.

Eind oktober 2010 hebben drie psychiaters van een andere locatie van het ziekenhuis kenbaar gemaakt dat zij bij nader inzien een samenwerking met werknemer niet zien zitten. Zij hebben onder meer aangevoerd dat hun collega zijn eigen gang gaat, niet in een groep functioneert, niet werkt volgens de standaarden van hun beroepsgroep, geen interesse heeft in het opleiden van co-assistenten en zich niet houdt aan administratieve afspraken.

De werknemer is vanaf 23 februari 2011 gedeeltelijk arbeidsongeschikt vanwege een beperking in de energetische belastbaarheid. Zijn taken en omvang van de te werken uren zijn op advies van de bedrijfsarts verminderd. Werknemer is wel zijn (op zich contactueel geoorloofde) nevenwerkzaamheden blijven verrichten.

Het Stafbestuur heeft na diverse gesprekken laten weten geen vertrouwen meer te hebben in een vruchtbare samenwerking tussen de psychiaters, waarna het ziekenhuis ontbinding van de arbeidsovereenkomst verzoekt, onder aanbieding van de neutrale variant van de  kantonrechtersformule, gebaseerd op één dienstjaar. De psychiater verweert zich en vraagt een vergoeding die hem schadeloos moet stellen voor het verlies van inkomsten tot zijn 67e (!), hetgeen zou overeenkomen met een correctiefactor van ongeveer 46! 

De kantonrechter oordeelt dat tussen de vier psychiaters sprake is van een diepgaande verstoorde verhouding als gevolg van vakinhoudelijke en persoonlijke redenen. Uit overgelegde gespreksverslagen en correspondentie volgt dat er geen reële en vruchtbare samenwerking meer is te verwachten. Nu de andere drie psychiaters wel een adequate samenwerking hebben en samenwerking met de andere psychiater niet meer tot de mogelijkheden behoort, wordt de arbeidsovereenkomst ontbonden. De kantonrechter plaatst nog wel een kanttekening bij de keuze van het ziekenhuis om juist de arbeidsovereenkomst met de werknemer te willen beëindigen, zulks vanwege het feit dat de andere psychiaters in relevante mate hebben bijgedragen aan het blijvend onmogelijk maken van de samenwerking, hetgeen volgens de kantonrechter aan de werkgever moet worden toegerekend. Omwille van de continuïteit en kwaliteit van de zorg van patiënten valt die keuze uiteindelijk toch wel te billijken, overweegt de kantonrechter.

Ten aanzien van de vergoeding wordt overwogen dat werknemer van de ontstane situatie, zoals ook het ziekenhuis ook heeft erkend, niet in overwegende mate een verwijt kan worden gemaakt. Wel wordt de werknemer door de kantonrechter aangerekend dat hij tijdens zijn gedeeltelijke arbeidsongeschiktheid onverminderd zijn nevenwerkzaamheden is blijven verrichten. Dit heeft de gespannen verhoudingen geen goed gedaan. Het dienstverband zal al met al slechts net iets meer dan een jaar bestaan. Gelet op dit korte dienstverband en de daaraan voorafgegane vrije vestiging van de werknemer, waarbij hij niet verzekerd was voor de WW, zal hij waarschijnlijk slechts in aanmerking kunnen komen voor een WW-uitkering voor de duur van drie maanden.

De financiële gevolgen van de ontbinding zijn naar het oordeel van de kantonrechter dan ook aanmerkelijk te noemen. Daarentegen is niet aannemelijk dat de werknemer een slechte arbeidsmarktpositie heeft. Aannemelijk wordt geacht dat de betrokken specialist nog wel een enigszins vergelijkbare positie zal kunnen vinden. De onzekerheid daarvan komt naar de mening van de kantonrechter (in ieder geval deels) voor rekening van het ziekenhuis in de vorm van een veel hogere vergoeding dan de uitkomst van de neutrale variant van de kantonrechtersformule. Dit omdat naar het oordeel van de kantonrechter de kans dat de betrokken specialist meer aan vergoeding zal hebben ontvangen dan hij aan inkomsten heeft verloren in de gegeven omstandigheden groter behoort te zijn dan andersom. Al met al acht de kantonrechter de door het ziekenhuis aangeboden vergoeding daarom niet passend en een substantieel hogere vergoeding redelijk en billijk. De kantonrechter ontbindt de arbeidsovereenkomst per 1 februari 2012 onder toekenning van een vergoeding ter grootte van een jaarsalaris (afgerond € 157.000) en dat komt overeen met factor 6.

Het ziekenhuis wordt hier al met al fors gestraft voor het feit dat het ziekenhuis, hoewel het ziekenhuis dat wel serieus heeft geprobeerd en op enig moment zelfs een dienstopdracht tot samenwerking heeft gegeven, er niet in is geslaagd om de vier psychiaters op normale basis te laten samenwerken. Een situatie als deze zal zich ook voor kunnen doen bij fusies tussen ziekenhuizen met enerzijds medisch specialisten in dienstverband en anderzijds vrijgevestigde specialisten die na de fusie nauw moeten gaan samenwerken. Het lijkt verstandig om in dit soort situaties vanuit het ziekenhuis goed de regie in handen te houden.

De volledige uitspraak vindt u hier http://www.dzw.gr/500ba