Elline werkt als advocaat op de sectie Aansprakelijkheid & Verzekering van Dirkzwager. Ze is gespecialiseerd in het aansprakelijkheids- en verzekeringsrecht en houdt zich met name bezig met beroepsaansprakelijkheid, bestuurdersaansprakelijkheid, AVB, verzekeringsrechtelijke vraagstukken en grensoverschrijdende geschillen.
Elline is sinds 2019 advocaat. Naast haar werk als advocaat is zij actief als bestuurslid van de Jonge Balie Gelderland en is zij vice-voorzitter van de tuchtcommissie van het Koninklijk Nederlands Korfbal Verbond (KNKV).
Art. 2:248 lid 2 BW: Hoge Raad licht toe: De Hoge Raad wees in juli 2021 een arrest waaruit volgt dat de gedragingen van een oud-bestuurder van een failliete vennootschap, die op zichzelf gezien geen onbehoorlijk bestuur opleverden, kunnen worden gebruikt ter ontzenuwing van het bewijsvermoeden uit art. 2:248 lid 2 BW.
De Wet Bestuur en Toezicht Rechtspersonen (“WBTR”) treedt per 1 juli 2021 in werking en is van toepassing op alle verenigingen en stichtingen. De WBTR geeft regels die het bestuurlijke proces van een stichting of vereniging professionaliseren. In dit artikel bespreken wij de belangrijkste gevolgen van de WBTR voor (bestuurders van) stichtingen en verenigingen.
De rechtbank Noord-Holland oordeelde recent dat het beroep van een advocaat op een vervalbeding in de algemene voorwaarden van de advocatenmaatschap slaagt. In deze blog bespreek ik welke omstandigheden de rechtbank relevant achtte.
In een recent arrest (15 mei 2020) heeft de Hoge Raad duidelijkheid geschapen over het moment van ontstaan en het moment van verjaren van regresvorderingen tussen verzekeraars, wanneer die regresvorderingen gebaseerd zijn op artikel 7:961 lid 3 BW. Het gaat daarbij om de situatie waarin een verzekeraar meer uitkeert dan hem aangaat. In dat geval heeft die verzekeraar volgens artikel 7:961 lid 3 BW verhaal op de andere tot uitkering verplichte verzekeraar, voor het bedrag dat hij te veel heeft uitgekeerd.
Recentelijk lag bij de Hoge Raad de vraag voor of een uitlener, die eigenrisicodrager voor de Ziektewet is, verhaal mag nemen op de inlener voor door de uitlener gedane uitkeringen uit hoofde van arbeidsongeschiktheid. De Hoge Raad oordeelde ontkennend: ook een eigenrisicodrager moet artikel 52b Ziektewet tegen zich laten gelden en kan dus geen verhaal nemen op de inlener.
Uit een recente uitspraak van de Rechtbank Midden-Nederland volgt dat het uitkeren van een managementvergoeding, terwijl de onderneming in financieel zwaar weer verkeert, niet per definitie tot aansprakelijkheid van een bestuurder/feitelijk beleidsbepaler leidt.
Het Gerechtshof Amsterdam heeft onlangs uitspraak gedaan in een verzekeringsrechtelijk geschil tussen de commissarissen van het failliete Imtech en CNA, de first excess layer verzekeraar op de Directors & Officers (D&O) verzekering van Imtech. Het hof oordeelt dat CNA door de commissarissen niet kan worden aangesproken voor vergoeding van door hen gemaakte verweerkosten. Dit is erin gelegen dat de primary layer, die een dekking biedt voor EUR 25 miljoen, nog niet is uitgeput, zodat dekking onder de excess layer niet aan de orde is.
In zijn arrest van 6 december 2019 heeft de Hoge Raad vastgesteld dat geen pandrecht kan worden gevestigd op de portefeuille van een assurantietussenpersoon. Dat in de praktijk wel behoefte aan verpandbaarheid bestaat, maakt dit niet anders. Assurantietussenpersonen doen er goed aan hiervan kennis te nemen, omdat hun assurantieportefeuilles als zodanig dus geen zekerheid voor de vorderingen van hun financiers kunnen bieden.
In zijn arrest van 4 oktober 2019 ECLI:NL:HR:2019:1492 heeft de Hoge Raad geoordeeld dat de Maclou-norm niet alleen geldt voor de in artikel 68 Fw bedoelde curator, maar ook voor de beoogd curator in een pre-packproces.
Hoe ver strekt een door een algemene vergadering van aandeelhouders verleende decharge aan een bestuurder en op welke juridische aansprakelijkheidsgrondslagen ziet deze decharge? In zijn arrest van 22 oktober 2019 (ECLI:NL:GHAMS:2019:3820) beantwoordt het Hof Amsterdam deze vragen.
