Het vertrouwen in de economie zorgt ervoor dat veel leveranciers ook weer vertrouwen hebben in hun debiteuren. Er wordt weer meer op leverancierskrediet geleverd. De debiteurenportefeuille die als gevolg daarvan oploopt, wordt vergoelijkt met de gedachte dat de relatie met de klant en het realiseren van omzet belangrijker zijn dan een beperkte debiteurenportefeuille.
Dat vertrouwen in de debiteur is lang niet altijd terecht. Er worden immers nog altijd faillissementen uitgesproken; het zijn er alleen minder dan een paar jaar geleden. En als het faillissement van de debiteur is uitgesproken, dan constateert de leverancier dat het vermogen van de debiteur voor zover mogelijk is verpand of verhypothekeerd aan de bank. De leverancier vist dan met zijn concurrente vordering dus achter het net, althans hij staat bij de uitdeling achteraan in de rij. Hooguit kan hij de reeds afgedragen btw over zijn vordering terugvragen, maar daar blijft het in verreweg de meeste faillissementen ook bij.
Veelal meldt de leverancier zich dan bij de curator om zijn verbazing en ongenoegen uit te spreken over het feit dat de gefailleerde debiteur zijn schulden aan de leverancier niet heeft betaald. Laat voorop staan dat dit ongenoegen vaak terecht zal zijn. Evenwel zou het voor de leverancier zelf ook goed zijn om kritisch te kijken naar diens eigen handelen om te bezien wat hij kan doen om in de toekomst de afboeking van zijn vorderingen te voorkomen.
Alles staat of valt immers met goed debiteurenbeheer. In beginsel is een leverancier niet verplicht om op leverancierskrediet – dus met een betaaltermijn van bijvoorbeeld 14 of 30 dagen – te leveren aan zijn afnemers. Men kan er ook voor kiezen om boter bij de vis te vragen, of op aanbetaling te leveren. En als de leverancier al op leverancierskrediet levert, dan kan er bij het verstrijken van de betaaltermijn met een standaardbrief worden aangemaand en gesommeerd. In die correspondentie kan dan worden vermeld wat de consequenties zijn als de debiteur niet alsnog zijn verplichtingen nakomt, bijvoorbeeld het opschorten van nieuwe leveringen.
Het zou kunnen dat de debiteur als gevolg van streng maar rechtvaardig debiteurenbeheer als klant wegloopt. In dat geval rijst de vraag in hoeverre de leverancier daar rouwig om zou moeten zijn. In principe heb je immers niet veel aan niet-betalende debiteuren.
Verder kan de leverancier in zijn algemene voorwaarden relevante zaken over de gevolgen van niet-tijdige betaling opnemen, zoals het retour nemen van de geleverde zaken op grond van eigendomsvoorbehoud (1, 2), de verschuldigdheid van contractuele rente en buitengerechtelijke kosten, en de bevoegde gerechtelijke instantie als er toch geprocedeerd dient te worden. Bovendien biedt de wet – dus ook zonder het gebruik van algemene voorwaarden – onder voorwaarden de mogelijkheid om geleverde zaken retour te nemen op grond van het wettelijke recht van reclame (1).
Uiteraard is het ook mogelijk dat een leverancier – ondanks een uitstekende set algemene voorwaarden en een voorbeeldige afdeling debiteurenbewaking – toch wordt geconfronteerd met een behoorlijke onbetaald gebleven vordering. Juist in zo’n geval kan het nuttig zijn te onderzoeken wat maakt dat de betreffende debiteur zijn schuld onbetaald heeft gelaten. Was dit de enige schuld die de debiteur onbetaald liet, of heeft hij uit en te na gemeld dat die vordering heus wel betaald zou worden? Als de debiteur in kwestie een rechtspersoon is, dan bestaat de kans dat de leverancier de bestuurder van die debiteur persoonlijk aansprakelijk kan houden voor de geleden schade.
Zoals gezegd: alles staat of valt met goed debiteurenbeheer. Wilt u de door u gehanteerde algemene voorwaarden en/of debiteurenbrieven laten beoordelen, of hebt u de indruk dat u door de bestuurder van uw debiteur om de tuin bent geleid? Neemt u dan contact op met Rogier Faase.
