Sven Wakker werkt sinds 2018 als advocaat op de sectie Intellectueel Eigendom, IT-recht & Privacy. In zijn dagelijkse praktijk ligt de focus op het IT- en privacyrecht. Sven adviseert en onderhandelt vooral over (internationale) IT-contracten, privacykwesties en datalekken. Daarnaast houdt hij zich bezig met het opstellen van uiteenlopende IT-contracten, licentie- en samenwerkingsovereenkomsten, algemene voorwaarden, en privacygerelateerde documentatie zoals verwerkersovereenkomsten en privacy statements. Verder staat hij zijn cliënten bij in procedures over IT, privacy en mediarecht. De cliënten van Sven bestaan uit afnemers en leveranciers van IT (van startup tot multinational), ziekenhuizen en zorginstellingen en overheden. Sven geeft geregeld lezingen en workshops op het gebied van IT- en privacyrecht.
Sven wordt aanbevolen als key lawyer in The Legal 500 (2022).
Voordat Sven bij Dirkzwager in dienst trad, heeft hij zowel zijn bachelor als master Recht & ICT afgerond aan de Rijksuniversiteit Groningen. Tijdens zijn studie heeft hij samen met een aantal medestudenten een juridisch adviesbureau opgezet. Hiernaast heeft hij zich op meerdere vlakken ingezet voor een studentenorganisatie en rechtswinkel. Naast diverse bijbanen heeft hij tevens stage gelopen bij een groot advocatenkantoor in het noorden, waarna hij zich voor datzelfde kantoor heeft ingezet als inhoudelijk werkstudent.
Op donderdag 25 mei 2023 is de Algemene verordening gegevensbescherming , AVG of GDPR, 5 jaar van kracht. Ter gelegenheid daarvan organiseert het Dirkzwager Privacyteam opnieuw een multidisciplinair Privacyseminar.
Professionele softwareproducten, denk aan tekenprogramma’s als AutoCAD of SolidWorks of ERP-systemen als Exact, kunnen erg prijzig zijn. D verleiding om dergelijke software op illegale wijze kosteloos te downloaden is groot. Ook het op ‘creatieve’ wijze gebruiken van licentiesleutels, bijvoorbeeld door met deze sleutel de software op meerdere apparaten te registreren, komt geregeld voor. Het behoeft geen uitleg dat dit in de regel onrechtmatig is. Maar welk prijskaartje hangt daaraan?
Een inwoonster van de gemeente Heemskerk vordert immateriële schadevergoeding van de gemeente, omdat zij angst- en stressklachten ervaart na een datalek. Een poststuk met daarin medische en persoonsgegevens dat de gemeente verzonden had, raakte zoek bij de post. De inwoonster vreesde voor misbruik van haar gegevens. Haar vordering tot schadevergoeding wordt echter afgewezen, omdat deze onvoldoende concreet is onderbouwd. Daarbij overweegt de rechtbank dat er geen signalen van misbruik van de gegevens zijn.
De Autoriteit Persoonsgegevens geeft jaarlijks een totaaloverzicht van alle gemelde datalekken. De ‘Datalekkenrapportage 2021’ is net gepubliceerd en toont een exponentiële stijging van het aantal cyberaanvallen.
Bij de inkoop van een (zorg)informatiesysteem, zoals een HIS, KIS of HAPIS, komt een hoop kijken. De meeste huisartsenpraktijken en regio-organisaties hebben nog weinig ervaring met dergelijke inkooptrajecten. Ter ondersteuning van dat proces publiceren de Landelijke Huisartsenvereniging (LHV) en InEen het ‘Handboek inkoop zorginformatiesystemen voor de huisartsenzorg’.
Organisaties zijn verplicht om de uitoefening van de rechten van betrokkenen onder de Algemene verordening gegevensbescherming (AVG), zoals het recht op inzage of gegevenswissing, te faciliteren. Bij dergelijke verzoeken geldt een identificatieplicht: verwerkingsverantwoordelijken moeten op grond van de AVG de identiteit van de verzoekende betrokkenen vaststellen. Maar de AVG geeft niet aan hoe een organisatie dat moet doen. Dat deze verplichting niet in alle gevallen ingevuld mag worden met het opvragen van een kopie identiteitsbewijs (paspoort, rijbewijs of ID-kaart) blijkt uit het recente boetebesluit van de Autoriteit Persoonsgegevens aan DPG Media. In dit blog nemen we het besluit onder de loep en beantwoorden wij de vraag hoe aan de identificatieplicht uit de AVG kan worden voldaan.
Inmiddels twee jaar geleden schreven we in eerder blogartikel op onze website al over de uitspraak van de rechtbank Den Haag waarin geoordeeld werd dat de pakjes met voetballers (zgn. packs) in de populaire voetbalgame FIFA kwalificeerden als verboden kansspel. In hoger beroep bij de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (‘de Afdeling’) is die uitspraak vernietigd.
Uit een recente kwestie bij de Afdeling Bestuursrechtspraak van de Raad van State volgt andermaal dat voor schadevergoeding onder de AVG in beginsel (nog steeds) concrete nadelige gevolgen vereist zijn. Indien een betrokkene deze gevolgen niet aantoont, en deze ook niet zodanig voor de hand liggen dat immateriële schade kan worden aangenomen, bestaat geen recht op schadevergoeding.
Het Europese Hof oordeelt dat het copyright trolls – partijen die enkel auteursrechten afdwingen om er geld aan te verdienen – in principe is toegestaan schadevergoeding bij vermeend inbreukmakers te vorderen, mits er bij dat verzoek geen sprake is van misbruik. Hen komt onder voorwaarden de volledige handhavingsbevoegdheden van de auteursrechthebbende onder het Unierecht toe.
De Autoriteit Persoonsgegevens (AP) heeft het meldformulier voor datalekken vernieuwd. Het nieuwe meldformulier maakt het eenvoudiger om een datalek bij de AP te melden.
In een recentie kwestie bij de rechtbank Midden-Nederland wordt geoordeeld dat er sprake is van een schending van de AVG omdat persoonsgegevens ten onrechte aan de Belastingdienst zijn verstrekt. De gevorderde immateriële schadevergoeding wordt echter afgewezen, omdat de gestelde immateriële schade niet met concrete gegevens is onderbouwd. De rechtbank past daarmee (in mijn optiek) het EBI-arrest van de Hoge Raad op juiste wijze toe.
Onlangs werd bekend dat de Autoriteit Persoonsgegevens (AP) een boete van EUR 475.000,- heeft opgelegd aan Booking.com wegens het te laat melden van een grootschalig datalek. Booking gaat niet in beroep tegen deze beslissing. Uit het boetebesluit is een aantal belangrijke lessen te trekken, bijvoorbeeld over het belang van de pro-forma melding.
In een procedure tussen een ICT-leverancier en zijn klant, wordt de ICT-leverancier veroordeeld tot het vergoeden van de schade die zijn klant geleden heeft door een ransomware-aanval. Deze aanval vond plaats enige tijd nadat de tussen partijen geldende onderhoudsovereenkomst (SLA) was geëindigd. Desalniettemin is de ICT-leverancier aansprakelijk, omdat hij gedurende de looptijd van de SLA heeft nagelaten adequate back-ups te maken. Dit terwijl dat wel tot zijn verplichtingen behoorde. Hierdoor kon de getroffen klant niet anders dan losgeld betalen om de ransomware-aanval te (doen) eindigen, in plaats van het terugzetten van de back-ups. Tegelijkertijd is er wel sprake van eigen schuld van de klant bij het kunnen ontstaan van de ransomware-aanval. Zodoende wordt de schadevergoeding gematigd.
