Een mooi vonnis in een alledaagse zaak; de afgeslagen motor en de kop-staartbotsing

Op woensdag 7 september jl. heeft de kantonrechter te Utrecht een mooi vonnis (ECLI:NL:RBMNE:2016:4817) gewezen in een alledaagse zaak. Twee auto’s stonden te wachten voor het rood licht uitstralende verkeerslicht. Toen het groen werd trok de voorste op. Echter, de motor sloeg af en de achterligger reed daarop tegen de stilstaande voorligger aan. Allebei de auto’s hadden hierdoor schade. De achterligger wilde zijn schade graag vergoed zien door de (verzekeraar van) de voorligger.

De achterligger baseerde zijn vordering op twee grondslagen. Allereerst zou artikel 68, eerste lid, onder A van het Reglement Verkeersregels en Verkeerstekens 1990 (RVV 1990) zijn overtreden. Bovendien zou sprake zijn van een overtreding van artikel 5 Wegenverkeerswet 1994 (WVW). Dit artikel betreft een verbod om zich zodanig te gedragen dat daardoor gevaar op de weg kan worden veroorzaakt of kan worden veroorzaakt dat ander verkeer op de weg daardoor kan worden gehinderd. Artikel 68 RVV ziet op de verplichting om bij een groen verkeerslicht door te gaan.

Partijen kwamen er buiten rechte niet uit. Aldus kwam het tot een procedure bij de kantonrechter Utrecht. Die besliste in het voordeel van de (WAM-verzekeraar van de) voorligger. Voor wat betreft artikel 68 RVV oordeelde de kantonrechter dat dit wetsartikel erop neerkomt dat bij groen licht doorgegaan moet worden. Volgens de kantonrechter deed de voorligger dat ook door op te trekken toen het licht op groen ging. Dat vervolgens de motor is afgeslagen en de auto daardoor stil kwam te staan, betekent volgens de kantonrechter niet dat de voorligger zich niet aan de regel van doorgaan bij groen heeft gehouden. Aldus is er geen absolute (door)rijverplichting.

Voor wat betreft artikel 5 WVW heeft de kantonrechter goed gekeken – naar ik aanneem op aandringen van de gemachtigde van de verzekeraar van de voorligger – naar de wetsgeschiedenis op dit artikel. Daaruit blijkt dat de wetgever met deze bepaling alleen evidente vormen van gevaar of hinder beoogde aan te pakken. Daarvan zou in dit geval volgens de kantonrechter geen sprake zijn geweest. Doordat de motor afsloeg en de auto kwam stil te staan is er wel hinder ontstaan, nu de auto’s die daarachter stonden niet meer konden doorrijden, maar van evidente hinder was volgens de kantonrechter geen sprake. Dit omdat een dergelijk oponthoud als gevolg van stilstaan normaal gesproken maar van korte duur is (men start de motor opnieuw).
De kantonrechter oordeelde dat dit dus geen evident gevaarlijke situatie is, maar eerder een situatie waar achteropkomend verkeer bij het wegrijden van een verkeerslicht op moet anticiperen. Bij een lesauto ligt dat naar mijn oordeel voor de hand. In het gewone verkeer denk ik toch dat dit minder vaak gebeurt.

Desalniettemin een aardig vonnis wat voor de praktijk weer de nodige duidelijkheid verschaft. Situaties en discussies zoals in deze kwestie aan de orde, komen immers in de praktijk wel voor. En dan is het fijn om een duidelijk en goed gemotiveerd (een verwijzing naar de wetsgeschiedenis nota bene) vonnis te hebben om deze standaardzaken zonder verder veel discussie mee te kunnen oplossen. Aldus mooi dat beide partijen deze zaak niet in der minne door het doen van water bij de wijn hebben opgelost, maar de kwestie met een (met dank aan de kantonrechter goed gemotiveerd) vonnis hebben laten beslechten. Daar is de praktijk mee gebaat.