Whiplash-jurisprudentie is niet van toepassing bij een hondenbeet

Algemeen

In een uitspraak van de rechtbank Amsterdam van 9 maart 2017 wordt geoordeeld dat de whiplash-jurisprudentie niet naar analogie kan worden toegepast bij een hondenbeet.

Een 41-jarige dame wordt in haar linkerhand gebeten door een hond. De AVP-verzekeraar heeft als verzekeraar van de eigenaar van de hond aansprakelijkheid erkend. De dame is op enig moment een deelgeschilprocedure gestart. Zij heeft onder meer verzocht voor recht te verklaren dat de klachten die zij ervaart in de linkerhand, -pols, -vingers moeten worden gezien als het gevolg van de hondenbeet. Ondanks dat een expertiserapport is opgesteld twisten partijen over het causaal verband.

Het causaal verband

De dame stelt in deze procedure dat de klachten en beperkingen die zij ervaart aan haar linkerhand, het gevolg zijn van de hondenbeet. De pijn komt overeen met de locatie van de plek van de littekens van de hondenbeet. Verder voert ze aan dat ze vóór de hondenbeet geen klachten had, dat een alternatieve traumatische oorzaak in het expertiserapport niet is genoemd en dat evenmin is gebleken dat de klachten ook zonder de hondenbeet zouden zijn opgetreden. De schade dient dan ook op grond van artikel 6:89 BW aan de hondenbeet te worden toegerekend.

De AVP-verzekeraar is het hier niet mee eens en voert verweer. Betwist wordt dat sprake is van causaal verband tussen de klachten en de beperkingen. Het lijkt er volgens de AVP-verzekeraar op dat de dame een beroep doet op de whiplash-jurisprudentie. D             e AVP-verzekeraar meent dat de whiplash-jurisprudentie in deze kwestie niet naar analogie kan worden toegepast. Het gaat immers om een hondenbeet en niet om whiplashachtige klachten. Bovendien is ook nog sprake van een alternatieve oorzaak.

De rechtbank gaat mee in hetgeen door de AVP-verzekeraar is gesteld en oordeelt dat de whiplash-jurisprudentie in deze kwestie niet naar analogie kan worden toegepast:

“(…)Die jurisprudentie kan niet (naar analogie) worden toegepast in de onderhavige situatie waar sprake is van een hondenbeet in de hand (en dus van fysiek letsel dat zonder meer in causaal verband staat met het ongeval – de beet) en die dus wezenlijk anders is dan een whiplash, waar dikwijls medisch ‘objectieve’ afwijkingen ontbreken. Het enkele feit dat [verzoekster] thans klachten heeft die zij, voordat zij door de hond werd gebeten, niet had, is derhalve onvoldoende om het conditio sine qua non-verband (in beginsel) aan te nemen. Indien die stelling ook hier op zou gaan, zou dat voor alle gevallen van letselschade kunnen gelden. Dit geldt te meer nu, zoals hierna zal blijken, voor de klachten en beperkingen die [verzoekster] ondervindt, een alternatieve oorzaak kan worden gegeven.”

De stelplicht en bewijslast ten aanzien van het causaal verband rust op de dame. De rechtbank oordeelt in dit kader dat gelet op alle omstandigheden van het geval in onderlinge samenhang bezien het expertiserapport niet dermate stellig is dat het tot bewijs kan dienen dat sprake is van causaal verband.

Ondanks dat het verzochte is afgewezen wordt op de voet van artikel 1019aa Rv. een kostenbegroting gemaakt. Hierbij hanteert de rechtbank de zogeheten redelijkheidstoets: het dient redelijk te zijn dat deze kosten zijn gemaakt en de hoogte van deze kosten dient eveneens redelijk te zijn. De door de advocaat van de dame opgegeven kosten worden door de rechtbank als redelijk geacht en derhalve toegewezen.

Conclusie

Op deze kennispagina is al eerder een artikel verschenen waarin wij hebben aangegeven dat de whiplash-jurisprudentie - met als leidraad het Zwolsche Algemeene/De Greef-arrest – buiten verkeerszaken weinig toepassing vindt. In de uitspraak van de rechtbank Amsterdam wordt dit dus bevestigd.

René Wildenburg & Sanne Rutten