In de Nederlandse rechtspraktijk zijn verschillende vormen van zekerheidsstelling ontwikkeld. Een aantal daarvan kent een in de wet benoemde vorm, maar veel zijn ontstaan in de praktijk en als zodanig niet gebonden aan specifieke wettelijke vereisten. Dergelijke zekerheidsstellingen komen er – in de kern – op neer dat een derde op een of andere wijze de mogelijkheid tot verhaal biedt voor één of meer verplichtingen van een ander.2 Het aanvaarden van aansprakelijkheid is een van de vormen om zekerheid te stellen. In deze bijdrage gaat het om zekerheden gesteld of toegezegd door rechtspersonen en vennootschappen die door onderlinge betrokkenheid organisatorisch zijn verbonden in een economische eenheid, dus in een groep (art. 2:24b BW), in de praktijk veelal concern genoemd. De vennootschap of rechtspersoon die zekerheid heeft gesteld noemen wij ‘moedermaatschappij’3 en de vennootschap of rechtspersoon ten behoeve waarvan zekerheid wordt gesteld of toegezegd ‘groepsrechtspersoon’. De aansprakelijkheid die op zich wordt genomen kan verschillen. Zo kan een derde (i.c. de moedermaatschappij) bereid (of gehouden) zijn subsidiaire aansprakelijkheid op zich te nemen dan wel zich hoofdelijk aansprakelijk te stellen voor de verplichtingen van een ander (i.c. de groepsrechtspersoon). Ongeacht de vorm van de zekerheidsstelling komt in geval van een faillissement van de groepsrechtspersoon aan de orde, of en in hoeverre daarop een beroep kan worden gedaan, althans of en in hoeverre een benoemde curator de mogelijkheid heeft verhaal te zoeken bij de derde die zekerheid heeft gesteld of toegezegd.
Lees de bijdrage van advocaat Eva Nass en (haar zus) Annemiek Nass (eveneens advocaat, verbonden aan een ander kantoor) in het Jaarboek van Insolad (Vereniging Insolventierecht Advocaten).
