In dit nieuwsbericht van de Belastingdienst is de volgende passage opgenomen, over de vermeende keuzevrijheid die een ondernemer zou hebben in de wijze waarop hij informatie over zijn BTW-identificatienummer verstrekt:
‘De ondernemer heeft daarbij volgens de dienstenrichtlijn overigens wel de keuze tussen:
- het telkens actief verstrekken van informatie over het btw-nummer aan de (potentiële) klant
- de informatie over het btw-nummer toegankelijk maken op de plaats waar de dienst wordt verricht of waar het contract wordt gesloten
- de informatie over het btw-nummer gemakkelijk elektronisch toegankelijk maken op een van tevoren medegedeeld elektronisch adres
- de informatie over het btw-nummer opnemen in het informatiedocument dat door de dienstverrichter aan de afnemer wordt verstrekt waar in detail zijn diensten worden beschreven
Het is aan de ondernemer om dit binnen de eigen (digitale) bedrijfsomgeving en daarbij gekozen uitgangspunten concreet vorm te geven. Er is dus sprake van beleidsvrijheid voor de ondernemer om aan de verplichting vorm te geven en geen strakke verplichting dat een btw-nummer altijd op een website moet zijn vermeld.’
De Belastingdienst lijkt echter in haar nieuwsbericht de vereisten rondom twee verschillende informatieverplichtingen uit twee verschillende richtlijnen door elkaar te halen. Enerzijds bestaat er namelijk een informatieverplichting over het BTW-identificatienummer, welke verplichting voortvloeit uit de richtlijn inzake elektronische handel (richtlijn 2000/31/EG). Anderzijds bestaat er een informatieverplichting over het BTW-identificatienummer, welke verplichting voorvloeit uit de Dienstenrichtlijn (richtlijn 2006/123/EG).
Bij de informatieverplichtingen die opgenomen zijn in de Dienstenrichtlijn bestaat er een zekere keuzevrijheid voor de ondernemer ten aanzien van de wijze waarop de informatie mag worden verstrekt, welke vier wijzen de Belastingdienst in haar nieuwsbericht heeft opgenomen.
Bij de informatieverplichtingen die gelden op grond van de richtlijn inzake elektronische handel geldt deze keuzevrijheid echter niet. Volgens art. 3:15d van het Burgerlijk Wetboek (in welk artikel de bepaling over het BTW-identificatienummer uit de richtlijn geïmplementeerd is) moet degene die ‘een dienst van de informatiemaatschappij verleent’ bepaalde gegevens, waaronder het BTW-identificatienummer, op een gemakkelijke, rechtstreekse en permanente manier toegankelijk maken. Onder dienst van de informatiemaatschappij wordt volgens lid 3 van dit artikel verstaan, 'elke dienst die gewoonlijk tegen vergoeding, langs elektronische weg, op afstand en op individueel verzoek van de afnemer van de dienst wordt verricht zonder dat partijen gelijktijdig op dezelfde plaats aanwezig zijn. (...)'
Uit de Memorie van Toelichting en de daarin gegeven voorbeelden volgt dat dit begrip ruim moet worden uitgelegd: ‘Ook activiteiten waarvoor de afnemer niet betaalt, zoals het gratis aanbieden van on-line informatie of het ter beschikking stellen van zoekfaciliteiten op het internet, vallen onder het bereik van de richtlijn indien het gaat om aktiviteiten waarvoor doorgaans wordt betaald of die anderszins een zekere waarde in het economisch verkeer vertegenwoordigen.’
Het op gemakkelijke, rechtstreekse en permanente manier toegankelijk maken van het BTW-identificatienummer geldt in dat licht dus zowel voor websites van ondernemingen waarop door middel van een webshop producten en diensten worden aangeboden, maar ook voor websites van ondernemingen waarop dit niet het geval is. Het BTW-identificatienummer van een onderneming dient dus wel op de bedrijfswebsite te worden geplaatst. De door de Belastingdienst getrokken conclusie dat de ondernemer een keuze zou kunnen maken in het wel of niet vermelden van het BTW-nummer op de website is mijns inziens daarom onjuist.
Wilt u meer weten over de wettelijke verplichtingen over e-commerce? Bezoek dan ons seminar op 10 oktober 2013.
