Eindelijk heeft de Duitse Federale rechtbank de onzekerheden in arbeidszaken opgelost, met betrekking tot een verzuim lumpsum van 40 euro in het geval dat de werkgever het salaris te laat betaalt (dossiernummer 8 AZR 26/18). Een claim van de werknemer op deze lumpsum in de situatie dat de werkgever in verzuim is met de betaling van het salaris bestaat op basis van de speciale regeling in § 12a Wet procedures in arbeidszaken (“ArbGG”) normaliter niet.
Volgens § 288 lid. 5 BGB kan een schuldeiser een lumpsum van 40 euro vorderen van een schuldenaar - die geen consument is - indien de schuldenaar in verzuim is met een geldvordering. Met deze regeling implementeerde de Duitse wetgever art. 6 van de richtlijn 2011/7/EU in nationaal recht. Ook een werknemer kan in principe volgens de tekst van § 288 lid. 5 BGG een schuldeiser zijn volgens deze regeling.
Een werkgever kan in Duitsland al gauw met de betaling van het salaris in verzuim zijn. Regelmatig hebben partijen in de arbeidsovereenkomst een regeling opgenomen wanneer het salaris betaald dient te worden. Ook indien dat niet het geval is, is het salaris volgens § 614 BGB na afloop van de werkmaand opeisbaar. Deze regeling bepaalt conform een kalendermaand een vaste betaaltijd voor het uitkeren van het salaris. Om deze reden kan de werkgever met de betaling van het salaris in principe in verzuim komen indien hij niet op de eerste dag van de volgende maand betaalt.
Om deze reden vorderden werknemers in Duitsland in de praktijk voor ieder verzuimgeval een lumpsum van 40 euro. In de rechtspraak bestond geen duidelijkheid of een werknemer deze lumpsum kan vorderen of niet. Deze onzekerheid heeft de Duitse Federale rechtbank voor arbeidszaken nu opgelost.
Ook indien een werknemer in principe een schuldenaar kan zijn volgens § 288 lid 5 BGB, bestaat de vordering volgens § 12a ArbGG niet. Deze regeling is een speciale regeling voor Duitse procedures in arbeidszaken. Volgens deze regeling kunnen partijen in een procedure bij de rechtbank voor arbeidszaken geen vergoeding voor kosten voor een advocaat van de wederpartij claimen. Volgens de rechtspraak van de Duitse Federale rechtbank voor arbeidszaken is deze regeling ook op materiële claims – en dus ook op de claim volgens § 288 lid. 5 BGB – van toepassing.
Op basis van de regeling in § 12a ArbGG loopt een werknemer bij een procedure in eerste aanleg bij de rechtbank voor arbeidszaken niet het gevaar om de kosten voor een advocaat van de werkgever te hoeven betalen. Maar, de werknemer kan volgens deze regeling ook geen eigen kosten in rekening brengen. Om deze reden kan de werknemer ook geen lumpsum vorderen op basis van § 288 lid. 5 BGB vanwege een te laat betaald salaris.
Omdat deze beslissing in lijn is met vorige rechtspraak betrekking hebbende op § 12a ArbGG, is het waarschijnlijk dat ook andere kamers van de Duitse Federale rechtbank voor arbeidszaken de rechtspraak omtrent de lumpsum zullen bevestigen.
De vordering van een lumpsum betreffende een te laat betaald salaris in een procedure bij de rechtbank voor arbeidszaken heeft op basis van deze nieuwe rechtspraak waarschijnlijk geen kans van slagen (meer).
