De eigenaar van een perceel waarover een wandelpad loopt had beroep ingesteld tegen de wegenlegger van de gemeente. De eigenaar vond dat het pad alleen maar een recreatieve functie vervult en geen weg is in de zin van de Wegenwet. Daarom hoort het pad niet op de legger thuis. De eigenaar vond verder dat de openbaarheid van het pad niet aannemelijk was gemaakt. Ook had de eigenaar bezwaar tegen de onderhoudsplicht die bij de gemeente kwam te liggen.
Weg
Volgens de perceeleigenaar is het Eikenpad grillig van aard en gaat het deels op in de natuur. Er kan dus niet gesproken worden van paden die een functie vervullen ten behoeve van het afwikkelen van het openbaar verkeer.
De Afdeling wijst erop dat de Wegenwet betrekking heeft op verkeersbanen die een functie vervullen ten behoeve van het afwikkelen van het openbare verkeer en die derhalve naar hun aard of functie een grote, onbepaalde publieksgroep dienen. Dat verkeer kan ook bestaan uit voetgangers. Het Eikenpad verbindt de Raalterweg met de Ericaweg en biedt toegang tot de Holterberg. Het pad wordt regelmatig gebruikt. Dat het gebruik voornamelijk recreatief is, doet niet af aan de functie van het pad ten behoeve van het afwikkelen van het openbare verkeer tussen de Raalterweg en de Ericaweg en van en naar de Holterberg. De eigenaar heeft niet aannemelijk gemaakt dat het pad opgaat in de natuur, en uit de foto’s blijkt dat het pad goed herkenbaar is, ook op de minder goed onderhouden gedeelten. Het pad is toegankelijk en goed begaanbaar, en heeft al sinds 1966 het zelfde tracé. Door het tracé vanwege bouwwerkzaamheden twee keer te verleggen bleef de weg een doorgaande verbinding vormen tussen de Raalterweg en de Ericaweg. Het Eikenpad is dus een weg in de zin van de Wegenwet.
Openbaarheid
De Afdeling heeft in deze uitspraak ook geoordeeld over de openbaarheid van de weg.
Artikel 4, eerste lid, aanhef en onder I, van de Wegenwet luidt: "Een weg is openbaar: wanneer hij, na het tijdstip van dertig jaren vóór het in werking treden van deze wet, gedurende dertig achtereenvolgende jaren voor een ieder toegankelijk is geweest." Op grond van de getuigenverklaringen en informatie van de Werkgroep Eikenpad Holten vindt de Afdeling het aannemelijk dat er sinds de jaren zestig geen fysieke afsluitingen van het pad waren en er geen verbodsborden stonden. Bovendien moesten op grond van een bepaling in de leveringsakte van de percelen waarover het Eikenpad loopt eventuele verbodsborden verwijderd worden. In de leveringsakte is door middel van een kettingbeding bepaald dat door de koper een wandel- of voetpad ter breedte van tenminste twee meter in stand moest houden. Die bepaling had volgens de Afdeling onder meer betrekking op het Eikenpad.
Tot slot doen de verleggingen van het pad geen afbreuk aan de openbaarheid, maar hebben deze hier juist aan bijgedragen. Daardoor is het Eikenpad als doorgaande verbinding gehandhaafd en bleef het steeds mogelijk om het pad te gebruiken.
Onderhoudsplicht
De perceelseigenaar had ook nog aangevoerd dat er geen goede invulling is te geven aan de onderhoudsplicht. Door deze bij de gemeente te leggen is onzeker welke breedte voor het pad zal worden aangehouden en ontstaat voor de eigenaar rechtsonzekerheid. Ook hierin gaat de Afdeling niet mee. De gemeente biedt de mogelijkheid om door middel van een overeenkomst te regelen dat de eigenaar het onderhoud zelf uitvoert. De Afdeling ziet dan ook niet in waarom voor [appellant] rechtsonzekerheid ontstaat. Bovendien vloeit de aangevoerde aantasting van het eigendomsrecht en het woongenot voort uit het feit dat het Eikenpad een openbare weg is. Het opnemen van het Eikenpad op de wegenlegger voegt hieraan niets toe.
