De mogelijkheden om beslag te leggen op bankrekeningen wordt in de nabije toekomst aanzienlijk verruimd. Dat is een gevolg van een EU-verordening die afgelopen juni is gepubliceerd [1]. Op basis van de verordening wordt het voor crediteuren mogelijk om in grensoverschrijdende zaken binnen de EU op eenvoudig(er) wijze beslag te leggen op creditsaldi die een debiteur aanhoudt bij een bank.
Door beslag te leggen krijgt een crediteur zekerheid voor verhaal van een vordering. Een crediteur kan in Nederland relatief eenvoudig beslag leggen op een bankrekening. Een rechter kan op verzoek van een crediteur verlof verlenen voor het leggen van beslag. Na verlening van dat verlof is de schuldeiser gehouden een bodemprocedure te starten (waarin het ‘onderliggende’ geschil aan de rechter wordt voorgelegd). Onder de huidige wetgeving is het een stuk lastiger om op die manier zekerheid te krijgen voor een vordering op een buitenlandse schuldenaar. Doorgaans is daartoe een procedure voor een buitenlandse rechter vereist. Schuldeisers kost het (daardoor) meer geld en meer moeite om een vordering op een buitenlandse schuldenaar te incasseren. Dat er behoefte is aan een vergroting van de mogelijkheden om verhaal te nemen op wanbetalers staat vast. Uit onderzoek van Interim Justitia blijkt dat er door Europese bedrijven jaarlijks maar liefst EUR 360 miljard wordt afgeschreven op oninbare vorderingen.
De EU-verordening maakt het voor crediteuren makkelijker om ook ten opzichte van buitenlandse schuldenaren hun vorderingen te incasseren. In de eerste plaats doordat de Nederlandse rechter die nu bevoegd is te oordelen over een vordering in de op het beslag volgende procedure, op basis van de EU-verordening ook bevoegd is voor het verlenen van verlof voor bankbeslag in een andere lidstaat, namelijk wanneer er sprake is van buitenlandse debiteuren en/of buitenlandse bankrekeningen. Een verlof van de Nederlandse rechter is uitvoerbaar in de desbetreffende buitenlandse lidstaat. In zijn verzoek om verlof dient een crediteur aannemelijk te maken dat zijn vordering in de op het bankbeslag volgende procedure kan worden toegewezen en dat er een reëel gevaar bestaat dat de tegoeden op de bankrekening worden ‘weggesluisd’. Een ander belangrijk onderdeel van de EU-verordening is de bepaling dat er ook verlof kan worden gevraagd (aan een nationale rechter) wanneer de crediteur niet weet waar de schuldenaar bankiert. Dat is onder de Nederlandse wetgeving thans niet mogelijk, waardoor er alleen beslag kan worden gelegd wanneer de crediteur weet bij welke bank de schuldenaar gelden heeft ondergebracht. Op basis van de EU-verordening kan een rechter een bevel geven op basis waarvan banken moeten melden of een debiteur bij hen een bankrekening aanhoudt.
Door beslag te leggen krijgt een crediteur zekerheid voor verhaal van een vordering. Een crediteur kan in Nederland relatief eenvoudig beslag leggen op een bankrekening. Een rechter kan op verzoek van een crediteur verlof verlenen voor het leggen van beslag. Na verlening van dat verlof is de schuldeiser gehouden een bodemprocedure te starten (waarin het ‘onderliggende’ geschil aan de rechter wordt voorgelegd). Onder de huidige wetgeving is het een stuk lastiger om op die manier zekerheid te krijgen voor een vordering op een buitenlandse schuldenaar. Doorgaans is daartoe een procedure voor een buitenlandse rechter vereist. Schuldeisers kost het (daardoor) meer geld en meer moeite om een vordering op een buitenlandse schuldenaar te incasseren. Dat er behoefte is aan een vergroting van de mogelijkheden om verhaal te nemen op wanbetalers staat vast. Uit onderzoek van Interim Justitia blijkt dat er door Europese bedrijven jaarlijks maar liefst EUR 360 miljard wordt afgeschreven op oninbare vorderingen.
De EU-verordening maakt het voor crediteuren makkelijker om ook ten opzichte van buitenlandse schuldenaren hun vorderingen te incasseren. In de eerste plaats doordat de Nederlandse rechter die nu bevoegd is te oordelen over een vordering in de op het beslag volgende procedure, op basis van de EU-verordening ook bevoegd is voor het verlenen van verlof voor bankbeslag in een andere lidstaat, namelijk wanneer er sprake is van buitenlandse debiteuren en/of buitenlandse bankrekeningen. Een verlof van de Nederlandse rechter is uitvoerbaar in de desbetreffende buitenlandse lidstaat. In zijn verzoek om verlof dient een crediteur aannemelijk te maken dat zijn vordering in de op het bankbeslag volgende procedure kan worden toegewezen en dat er een reëel gevaar bestaat dat de tegoeden op de bankrekening worden ‘weggesluisd’. Een ander belangrijk onderdeel van de EU-verordening is de bepaling dat er ook verlof kan worden gevraagd (aan een nationale rechter) wanneer de crediteur niet weet waar de schuldenaar bankiert. Dat is onder de Nederlandse wetgeving thans niet mogelijk, waardoor er alleen beslag kan worden gelegd wanneer de crediteur weet bij welke bank de schuldenaar gelden heeft ondergebracht. Op basis van de EU-verordening kan een rechter een bevel geven op basis waarvan banken moeten melden of een debiteur bij hen een bankrekening aanhoudt.
[1] Verordening (EU) nr. 655/2014 van het Europees Parlement en de Raad van 15 mei 2014 tot vaststelling van een procedure betreffende het Europees bevel tot conservatoir beslag op bankrekeningen om de grensoverschrijdende inning van schuldvorderingen in burgerlijke en handelszaken te vergemakkelijken.
