Vanmiddag hebben VVD, D66, CDA en ChristenUnie het regeerakkoord ‘Omzien naar elkaar, vooruitkijken naar de toekomst’ gepresenteerd. In dit regeerakkoord – dat de start markeert voor het aankomende kabinet Rutte IV – zijn ook enkele relevante passages opgenomen over de gezondheidszorg. In dit blog nemen we de belangrijkste passages door.
In een besluit van 16 november 2021 heeft de staatssecretaris van Financiën een aantal beleidsstandpunten neergelegd over de manier waarop zogenoemde lucratieve belangen gehouden door internationale managers in de inkomstenbelastingheffing moeten worden betrokken. Aangezien de hierin verkondigde standpunten voor een belangrijk deel haaks staan op de wetsgeschiedenis en/of publicaties van de belastingdienst is sprake van een zogenoemd ‘vechtbesluit’, waarvan kan worden verwacht dat de hierin opgenomen standpunten (uiteindelijk) aan de rechter zullen worden voorgelegd.
In ons vorige blog beschreven wij dat de complexiteit van de huidige dbc-systematiek en de ongewenste neveneffecten de NZa tot de conclusie hebben gebracht dat deze manier van bekostiging niet langer geschikt is om de geestelijke gezondheidszorg te bekostigen. Daarom is de NZa – in samenwerking met het werkveld – gekomen tot een nieuw bekostigingsmodel; het zorgprestatiemodel.
In een uitspraak van 8 december 2021 heeft de rechtbank Oost-Brabant geoordeeld dat niet zonder meer intern gesaldeerd mag worden met alle ‘stikstofrechten’ uit een geldende natuurvergunning, als die rechten de facto niet meer worden gebruikt en de jure niet meer kunnen worden gebruikt. Daarmee wordt – als het aan de rechtbank ligt – een nieuwe barrière opgeworpen tegen intern salderen.
Ten onrechte in een procedure betrokken worden omdat je verward wordt met een ander, maar tóch veroordeeld worden in de kosten van de procedure. Het overkwam onlangs twee rechtspersonen in een procedure bij de rechtbank Rotterdam.
Op 19 oktober 2021 heeft de rechtbank Den Haag zich in een procedure tussen zorgkantoren en GGZ-aanbieders uitgesproken over het inkoopbeleid van diverse zorgkantoren. Op dit beleid, dat op de bedrijfsresultaten van Wlz-aanbieders wordt gebaseerd, zijn de aanbestedingsrechtelijke beginselen van toepassing. Het inkoopbeleid voldoet aan deze beginselen en houdt stand.
Hoofstuk 5 Algemene Verordening Gegevensbescherming (“AVG”) heeft betrekking op de doorgifte van persoonsgegevens naar derde landen. Volgens dit hoofdstuk mogen persoonsgegevens niet “zomaar” worden doorgegeven. In de praktijk is niet altijd duidelijk of er sprake is van doorgifte.
Het zal iedere ggz-aanbieder inmiddels al wel goed bekend zijn: vanaf 1 januari 2022 gaat in de generalistische basis-ggz, de gespecialiseerde ggz en de forensische zorg een nieuw bekostigingsmodel van kracht; het zorgprestatiemodel. Dit model vervangt het huidige systeem waarin gewerkt wordt met diagnose-behandelcombinaties (dbc-systematiek).
De Hoge Raad heeft op 3 december geoordeeld dat de grondslag voor gegevensverwerking in het BKR het gerechtvaardigd belang is. Dat betekent dat betrokkene het recht van bezwaar heeft uit de AVG. Dit recht van bezwaar bestaat niet voor verwerkingen die uit een wettelijke plicht voortvloeien. De Hoge Raad wijst er volledigheidshalve op dat betrokkene bij die verwerkingen andere middelen kan aanwenden om verwerkingen die disproportioneel uitpakken aan te vechten. Verder geeft de Hoge Raad een aardig lesje privacyrecht.
Op 26 november 2021 is het besluit tot wijziging van het Besluit toegelaten instellingen volkshuisvesting 2015 gepubliceerd in de Staatscourant. De wijziging van het Besluit toegelaten instellingen volkshuisvesting (BTIV) hangt samen met de herziening van de Woningwet. Het gewijzigd BTIV maakt een einde aan de complexe, starre en niet altijd logische verkoopregels voor woningcorporaties.
Wanneer is sprake van een misleidende verpakking? Deze vraag ligt voor bij de AH verpakking met de vermelding ‘Doosjevol’, in een uitspraak van het College van Beroep.
Op 9 juli 2021 wees de Hoge Raad een interessant arrest over het preferentiebeleid dat zorgverzekeraars voeren bij aanspraken van verzekerden op vergoeding van geneesmiddelen onder de Zorgverzekeringswet (Zvw). In deze zaak ging het om de vraag of de zorgverzekeraar op grond van artikel 2.8 lid 3 van het Besluit zorgverzekering bevoegd is om (slechts) één of enkele sterktes van het geneesmiddel colecalciferol (vitamine D) te vergoeden.
