Recentelijk lag bij de Hoge Raad de vraag voor of een uitlener, die eigenrisicodrager voor de Ziektewet is, verhaal mag nemen op de inlener voor door de uitlener gedane uitkeringen uit hoofde van arbeidsongeschiktheid. De Hoge Raad oordeelde ontkennend: ook een eigenrisicodrager moet artikel 52b Ziektewet tegen zich laten gelden en kan dus geen verhaal nemen op de inlener.
Een deurwaarder heeft op grond van de Gerechtsdeurwaarderswet onder andere de wettelijke taak om exploten van dagvaarding uit te brengen. Maar hoe gaat de deurwaarder te werk als de persoon aan wie hij een exploot moet uitbrengen geen bekende woon- of verblijfplaats binnen of buiten Nederland heeft? Is het dan mogelijk of verplicht om een dagvaarding uit te brengen aan een in de Basisregistratie Personen (hierna: BRP) opgenomen briefadres? Als dit niet mogelijk is, dient het exploot dan openbaar te worden betekend? En welke rechter is vervolgens bevoegd om de zaak te beoordelen?
De Hoge Raad wees vorige week een bruikbaar arrest over de redelijkheid van de termijn tot nakoming die in een ingebrekestelling gehanteerd dient te worden. De Hoge Raad overweegt dat bij het oordeel over de redelijkheid van de lengte van die termijn, ook eerder gestelde termijnen en eerdere sommaties meewegen. Een en ander heeft tot gevolg dat eerder gestelde termijnen voor nakoming kunnen betekenen dat een in een ingebrekestelling gestelde termijn korter mag zijn dan wanneer de schuldenaar niet al eerder een termijn voor nakoming was gesteld of daartoe was gesommeerd. Ook de omstandigheden dat die eerdere termijnen geen fataal karakter hadden of dat de eerdere sommaties niet aan de vereisten van een ingebrekestelling voldeden, staan daaraan niet in de weg. Dit arrest van de Hoge Raad is daarmee van grote betekenis voor IT-geschillen.
Wat is de maatstaf voor het kunnen leggen van bewijsbeslag bij gestelde onrechtmatige verkrijging en gebruik van bedrijfsgeheimen, en het inzien van beslagen stukken? Beantwoording van deze vraag is wezenlijk voor iedere onderneming die wenst te vernemen wat er mogelijk is als ex-werknemers, zakenrelaties of concurrenten die aan de haal gaan met know how, recepten of andere bedrijfsvertrouwelijke informatie. De Hoge Raad heeft op 28 september 2018 een aantal belangrijke regels gegeven hierover.
Een treffend voorbeeld van de juistheid van de stelling dat procederen in hoger beroep toch een vak apart is.
Een wel heel wrang arrest van het Hof Amsterdam.
Onlangs heeft het Hof Arnhem-Leeuwarden in kort geding een opvallend vergaande strekking toegekend aan wat in de juridische volksmond bekendstaat als de ‘afstemmingsregel’.
Het recht op toegang tot de rechter brengt met zich dat niet of nauwelijks ruimte bestaat voor een volledige proceskostenveroordeling van de verliezende partij in een civiele procedure. De in het gelijk gestelde partij, die vaak tegen haar wil in rechte is betrokken, moet het dan doen met een zogenaamde ‘forfaitaire’ vergoeding, die vaak maar een schijntje bedraagt van de werkelijk gemaakte kosten. Een recent arrest van het Hof Arnhem-Leeuwarden illustreert goed dat rechters maar zelden voor volledige kostenveroordelingen zijn te enthousiasmeren.
Hoe ver strekt de vrijheid van een feitenrechter om bedenkelijk procesgedrag te bestraffen met een beroep op de goede procesorde? Over deze vraag heeft de Hoge Raad onlangs een interessante uitspraak gedaan.De casusDe rechtbank wijst een tussenvonnis waarin een bindende eindbeslissing wordt genomen over de aansprakelijkheid van partij A jegens partij B. De rechtbank stelt tussentijds beroep open tegen dit tussenvonnis. Partij A maakt van de geboden gelegenheid gebruik, maar verzuimt om hierva...
