De WHOA voorziet in twee procedures waarbinnen een onderhands akkoord tot stand kan komen: i) een besloten akkoordprocedure buiten faillissement ii) een openbare akkoordprocedure buiten faillissement Wat is het verschil tussen deze twee procedures? Hoe zit het met de rechtsmacht en internationale erkenning van deze twee procedures? En wanneer dient de keuze voor een van deze procedures te worden gemaakt?
Met de WHOA worden twee nieuwe insolventiefunctionarissen geïntroduceerd: de observator en de herstructureringsdeskundige. Wanneer wordt een observator benoemd? Wat is zijn/haar rol en positie? En wie betaalt de kosten van de observator?
De homologatie (goedkeuring) van het akkoord vormt het sluitstuk van de WHOA-procedure. Hoe gaat dit in zijn werk? Wanneer is homologatie mogelijk? Wanneer wijst de rechtbank een observator aan? Wat zijn de gronden om de homologatie af te wijzen? En wat zijn de gevolgen van een gehomologeerd akkoord?
De WHOA maakt het voor de schuldenaar mogelijk om, behalve schulden, ook lopende overeenkomsten te herstructureren. Te denken valt bijvoorbeeld aan een huurovereenkomst die als een molensteen om de nek van een onderneming hangt. Hoe gaat dit precies in zijn werk?
Met de inwerkingtreding van de Wet Homologatie Onderhands Akkoord (WHOA) kunnen leveranciers en andere contractspartijen geconfronteerd worden met een wederpartij die op enig moment een WHOA-procedure start. De kans is groot dat u als leverancier op dat moment al lange tijd onbetaald bent gelaten. Wat zijn de gevolgen voor u als leverancier?
Op 1 januari 2021 is de Wet Homologatie Onderhands Akkoord (WHOA) in werking getreden. Met de WHOA kan een dwangakkoord buiten surseance of faillissement worden bewerkstelligd. Dat akkoord kan door de schuldenaar of een daartoe aangewezen herstructureringsdeskundige worden aangeboden aan de vermogensverschaffers van de schuldenaar. Het akkoord kan inhouden dat rechten van die vermogensverschaffers worden gewijzigd. Degenen aan wie het akkoord wordt aangeboden en wiens rechten worden gewijzigd, stemmen over het akkoord. Dit gebeurt in klassen. Vervolgens is het aan de rechter om het akkoord te homologeren, dat wil zeggen: goed te keuren. Onder bepaalde voorwaarden kan de rechter het akkoord ook opleggen aan klassen die niet met het akkoord hebben ingestemd. Vandaar dat in die context ook wel de term ‘dwangakkoord’ wordt gebruikt.
Een belangrijk onderdeel van de WHOA-procedure is de klassenindeling en de stemming. Hoe maak je die klassenindeling? Waar moet rekening mee gehouden worden? Welke regels er voor de stemming en hoe verloopt dit praktisch gezien?
De planregels en de op de plankaart vermelde bestemming zijn beslissend voor het antwoord op de vraag of er sprake is van strijd met het bestemmingsplan. Een planregel moet letterlijk worden uitgelegd omwille van de rechtszekerheid. Bij het ontbreken van een definitie van een bepaling in de planregels kan aansluiting worden gezocht bij de definities van het begrip in andere wet- en regelgeving, dan wel het normale spraakgebruik. Bij het bepalen van het normale spraakgebruik zoekt de Raad van State aansluiting bij het Van Dale Groot Woordenboek van de Nederlandse taal. Deze systematiek kan in de praktijk tot uiteenlopende uitkomsten leiden onder meer bij woonvormen waarbij sprake is van een combinatie van wonen en zorg.
In het wetsvoorstel wordt onder andere de mogelijkheid geboden om tijdelijke huurovereenkomsten tijdelijk te verlengen, zonder dat de huurder een beroep toekomt op huurbescherming. Beoogd wordt tijdelijke huurovereenkomsten flexibeler in te zetten en maatwerk te kunnen bieden.
Gemeenten zijn verantwoordelijk voor de maatschappelijke ondersteuning en de jeugdhulp. Nodige voorzieningen worden door gemeenten in de regel ingekocht bij zorgaanbieders. Die inkoop geschiedt via een open house-procedure of een aanbestedingsprocedure. Steeds vaker lijken gemeenten dan te verbieden dat zorgaanbieders gebruik maken van een koppelbeding in huur- en zorgovereenkomsten. Wat is een koppelbedingverbod en waarom zouden gemeenten ervan moeten afzien?
Op 14 november 2019 heeft de bestuursrechter van de rechtbank Amsterdam geoordeeld dat de zogeheten hybride vastgoedscheiding die woningcorporatie De Key heeft doorgevoerd, niet in overeenstemming is met de Woningwet.
Op 7 februari 2020 heeft de Hoge Raad zich uitgelaten dat het wettelijk systeem van ontslagrecht niet in de weg staat aan de vernietiging van diezelfde overeenkomst op grond van een wilsgebrek. Dit arrest is ook van belang voor het huur- en pachtrecht, omdat daar een vergelijkbaar beschermingsregime geldt. Verhuurders kunnen hier hun voordeel mee doen.
