Deel 8 uit de serie ‘het Medisch Specialistisch Bedrijf als werkgever’

Het eigenrisicodragerschap
Met de komst van het MSB werd menig MSB-bestuurder geconfronteerd met een tot dusverre onbekende rol; die van werkgever. Waar vroeger alle zorgen en dilemma’s rond het werkgeverschap veelal werden ondervangen door het ziekenhuis, is het MSB nu zelf ten volle verantwoordelijk voor deze vaak lastige materie.

In een serie artikelen belichten wij allerlei aspecten die met deze werkgeversrol samenhangen. In deze aflevering staan we stil bij de mogelijkheid om de werkgeverslasten te beperken door eigenrisicodrager voor de WIA te worden.

WIA-premie
Alle werknemers in Nederland zijn verplicht verzekerd voor de werknemersverzekeringen (de WW, de WIA en de ZW). Als MSB betaalt u hiervoor premies. De premie voor de WIA bestaat uit een vaste basispremie en een gedifferentieerde premie. De hoogte van de basispremie is voor alle werkgevers gelijk en bedraagt voor 2017 6,16%. De hoogte van de gedifferentieerde premie is afhankelijk van de omvang van uw MSB.

Onderscheid kleine en middelgrote werkgever
Bedroeg uw totale loonsom in 2015 € 322.000,-- of minder, dan kwalificeert uw MSB als zogenaamde kleine werkgever en draagt u voor 2017 1,06% aan gedifferentieerde (sector)premie af. Bedroeg uw totale loonsom in 2015 meer dan € 322.000,-- maar minder of gelijk dan € 3.220.000,--, dan kwalificeert uw MSB als zogenaamde middelgrote werkgever. Voor middelgrote werkgevers wordt de hoogte van de af te dragen gedifferentieerde premie bepaald door een gewogen gemiddelde te nemen van het sectorale premiepercentage (1,06%) en het individueel vastgestelde premiepercentage. Voor de vaststelling van het individuele premiepercentage wordt gekeken naar de WIA-uitkeringen die twee jaar daarvoor aan (ex-) medewerkers zijn uitbetaald.

Eigenrisicodragen voor de WIA
Eigenrisicodragers voor de WIA behoeven geen gedifferentieerde premie voor de WIA af te dragen. Daartegenover staat dat wanneer een medewerker na twee jaar ziekte in aanmerking komt voor een WIA-uitkering in de vorm van een WGA-uitkering, eigenrisicodragers de kosten van deze uitkering gedurende maximaal 10 jaar zelf dienen te dragen. Ook de kosten die verband houden met de re-integratie van de (ex-) medewerker, komen voor rekening van de eigenrisicodrager.

In deel 6 van deze serie is uitgebreid beschreven dat het MSB gedurende twee jaar verantwoordelijk is voor een medewerker die uitvalt wegens ziekte. Na ommekomst van deze twee jaar, kan de medewerker een WIA-uitkering aanvragen. De WIA kent twee soorten uitkeringen: de IVA-uitkering en de WGA-uitkering. Medewerkers die volledig én duurzaam arbeidsongeschikt zijn, komen in aanmerking voor een IVA-uitkering. Medewerkers die gedeeltelijk arbeidsongeschikt zijn (met een ondergrens van 35%), of medewerkers die volledig maar niet duurzaam arbeidsongeschikt zijn, komen in aanmerking voor een WGA-uitkering. Het eigenrisicodragerschap geldt alleen voor medewerkers met een WGA-uitkering. Voor medewerkers die in aanmerking komen voor een IVA-uitkering, betaalt het UWV de uitkering.

Voordeel?
Is het risico dat uw medewerker na twee jaar ziekte in aanmerking komt voor een WGA-uitkering laag, dan kan het gunstig zijn om eigenrisicodrager te worden. Met name voor Medisch Specialistische Bedrijven met een relatief hoge loonsom, kan eigenrisicodragen (zeer) interessant zijn in verband met de vaak forse gedifferentieerde premie die verschuldigd is. Nu per 1 januari 2017 ook het inlooprisico is afgeschaft, lijkt het verstandig om eens stil te staan bij de mogelijkheid om eigenrisicodrager te worden. Wellicht kan het uw MSB veel geld besparen. Realiseert u zich wel dat het eigenrisicodragerschap, naast het betalen van de WGA-uitkering, ook een aantal juridische verplichtingen met zich meebrengt, zoals de verplichting zorg te dragen voor de re-integratie van uw (ex-)medewerker. Laat u hierover daarom goed informeren.

Overigens is het voortaan ook mogelijk om eigenrisicodrager voor de Ziektewet te worden.