Werkgever de rechthebbende van een twitter account?

Twitter is een voor velen bekende internetdienst. Met een maximum van 140 tekens kan er van alles aan berichtgeving de digitale wereld in worden gezonden. Berichtgeving die veelal kort en bondig is. Dit kan ook niet anders, het moet immers in (slechts) 140 tekens. Te weinig om een genuanceerde boodschap over te brengen, te overtuigen of begrip te kweken. Het zal dan ook niet verbazen dat twitter in binnen- en buitenland tot de nodige juridische perikelen heeft geleid. Zo zijn er in Frankrijk verwikkelingen geweest over ronduit schokkende antisemitische tweets, werd in Engeland een lid van The House of Lords via twitter valselijk beschuldigd van kindermisbruik en heeft een Amerikaanse rechtbank een bedrag van 1 miljoen dollar toegekend aan een Duitser die de laptop van een Amerikaanse zanger had teruggevonden nadat die zanger via twitter een beloning van 1 miljoen dollar in het vooruitzicht had gesteld voor de vinder van zijn laptop.

Dit artikel gaat echter niet over de berichtgeving via twitter, maar over een geheel andere kwestie. Mogelijk minder smeuïg dan de hierboven genoemde situaties, maar zeker niet minder interessant.

Het Amerikaanse Phonedog, een website met nieuws en informatie over mobiele telefoons, is een gerechtelijke procedure begonnen tegen haar voormalige werknemer Noah Kravitz. In deze procedure stond de interessante vraag centraal of een twitter account als iemands ‘eigendom’ kan worden beschouwd. Wat deed zich nu voor tussen Phonedog en Kravitz? Kravitz bleef na het einde van zijn dienstverband zijn twitter account @Phonedog Noah gebruiken. Kravitz nam zijn twitter account dus mee, inclusief zo’n 17.000 volgers. Nadat zijn arbeidsovereenkomst was geëindigd, veranderde Kravitz de naam van zijn account in @NoahKravitz. Phonedog vond dit niet acceptabel en besloot om Kravitz aan te klagen. Phonedog stelde zich op het standpunt dat het twitter account van Kravitz aan haar toebehoort, inclusief de lijst met volgers. Phonedog vordert $ 340.000 van Kravitz ($ 2,50 per volger per maand).

Phonedog stelt dat de lijst met volgers moet worden aangemerkt als een bedrijfsgegeven. Is dat ook echt zo? Is er niet slechts sprake van een verzameling van namen, of een verzameling namen van geïnteresseerden in Phonedog of Kravitz? Dit waren slechts enkele vragen die in rechte moesten worden beantwoord. De zaak Phonedog/Kravitz kreeg in Amerika alsook daarbuiten veel aandacht. Verwacht werd dat er een juridische grens zou worden getrokken tussen enerzijds het persoonlijke gebruik van twitter en anderzijds de aanspraak van werkgever op deze kanalen van communicatie. Lange tijd was de opvatting dat klantenlijsten bedrijfseigendom zijn. Die lijsten waren immers opgebouwd gedurende het dienstverband, waarbij gebruik werd gemaakt van de naam en reputatie van een bedrijf. Dienen twitter volgelingen (denk ook aan contactpersonen op LinkedIn of bepaalde soorten vrienden op Facebook) te voldoen aan dezelfde norm? Ook werd verwacht dat er antwoord zou komen op de vraag: wat is een twitter volger waard? Zou de Amerikaanse rechtbank aansluiting zoeken bij de door Phonedog gestelde $ 2,50? Of zou er een andere (vorm van) waardering worden toegepast?

Helaas laten de antwoorden nog op zich wachten. Phonedog en Kravitz hebben in der minne een regeling getroffen, waarvan enkel bekend is dat Kravitz "will maintain sole custody of the @noahkravitz Twitter account. No new law was created here. There was no precedent-setting opinion." In een opvolgend artikel zal ik mijn visie op voornoemde zaak geven en zal ik toelichten hoe een en ander naar Nederlands recht dient te gaan.