Eind november heeft minister Van Veldhoven de Tweede Kamer geïnformeerd over de voortgang van de Omgevingswet. De minister geeft aan dat het nog steeds wenselijk en mogelijk is dat de Omgevingswet per 1 januari 2021 in werking treedt.
Wat voor de één afval is, is voor de ander geen afval. Juist voor de houder is het belangrijk om te weten of een product als afvalstof wordt aangemerkt. Er geldt immers andere wet- en regelgeving voor afvalstoffen. Ook in de tijd dat er meer wordt ingezet op een circulaire economie is het (te) snel aanmerken van een product als afval niet altijd wenselijk. Of een product kwalificeert als afvalstof is niet altijd eenvoudig te beoordelen. Uit jurisprudentie van het Europese Hof van Justitie en de Afdeling Bestuursrechtspraak van de Raad van State volgt dat alle omstandigheden van het geval bij de beoordeling moeten worden betrokken. Meer in het bijzonder moet gekeken worden naar het gedrag van de houder en de betekenis van “zich ontdoen van”.
Als het begrip “wonen” niet nader is gedefinieerd in het bestemmingsplan dient aansluiting te worden gezocht bij het algemeen spraakgebruik en kunnen onder “wonen” diverse vormen van huisvesting worden begrepen.
Een ‘verhulde’ aanvraag leidt niet zo gemakkelijk meer tot een vergunning van rechtswege. Dat kunnen we inmiddels wel afleiden uit de reeks uitspraken van de Afdeling Bestuursrechtspraak van de Raad van State (de Afdeling).
Het verhuren van een regulier / normaal woonhuis als vakantiewoning is niet altijd toegestaan. Om hier als college met succes tegen op te kunnen treden, moet de verhuur in strijd zijn met het bestemmingsplan en moet voldoende duidelijk zijn wanneer er sprake is van méér dan incidentele verhuur.
Wonen vindt in veel gevallen plaats in een woning, maar de definitie van “woning” zegt nog niets over wat nu precies feitelijk onder “wonen” wordt verstaan. Dit werd recentelijk weer duidelijk in een uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State, waarbij het onderwerp van de procedure is de huisvesting van arbeidsmigranten. De huisvesting van deze doelgroep leidt in de praktijk met regelmaat tot bestemmingsplandiscussies en daarbij behorende interpretatieperikelen.
