Samen met mijn sectiegenoot Anuschka van Zanten schreef ik deze blog over de bewijslast van een werkgever in een ontslagprocedure bij grensoverschrijdend gedrag. Is het ter ore komen van grensoverschrijdend gedrag - vergezeld van schriftelijke verklaringen hierover - voldoende voor het beëindigen van een dienstverband?
Een werkgever is op grond van artikel 7:658 BW verplicht om de lokalen, werktuigen en gereedschappen waarin of waarmee hij de arbeid doet verrichten, op zodanige wijze in te richten en te onderhouden alsmede voor het verrichten van de arbeid zodanige maatregelen te treffen en aanwijzingen te verstrekken als redelijkerwijs nodig is om te voorkomen dat de werknemer in de uitoefening van zijn werkzaamheden schade lijdt. Maar ten opzichte van welke personen geldt deze zorgplicht ook alweer?
In een deelgeschil kan een persoon die een ander aansprakelijk houdt voor zijn letselschade een deel van het geschil aan de rechter voorleggen. De gedachte is dat dit gebeurt wanneer partijen vastlopen gedurende de buitengerechtelijke onderhandelingsfase. Van een vastgelopen onderhandeling is bij de ontvangst van een 'onacceptabel schikkingsvoorstel' nog niet direct sprake. Dit laatste komt duidelijk naar voren in een beschikking van de Rechtbank Rotterdam van 30 september 2022, waarin de kantonrechter oordeelde dat de verzoeker in kwestie niet ontvankelijk was in zijn verzoek.
Advocaat-generaal bij de Hoge Raad T. Hartlief (“A-G Hartlief”) heeft eind augustus 2022 geconcludeerd dat een betrokkene niet zonder meer recht heeft op inzage in een medisch advies dat ten behoeve van de wederpartij is opgesteld. Het recht om medisch advies in te winnen in de veilige wetenschap dat dit de wederpartij niet bereikt zal hier in het algemeen aan in de weg staan.
In aanvulling op het Taxibus-arrest uit 2002 heeft de Hoge Raad in een arrest van 28 juni 2022 overwogen aan de hand van welke gezichtspunten bepaald kan worden of iemand die een ander door zijn onrechtmatige daad doodt of verwondt ook onrechtmatig handelt ten opzichte van degene bij wie de confrontatie met die daad of de gevolgen daarvan een hevige emotionele schok teweeg brengt.
Namens een zzp'er was cassatieberoep ingesteld tegen het arrest van het hof Arnhem-Leeuwarden van 10 december 2019 (ECLI:NL:GHARL:2019:10566) waarin het hof kortweg had geoordeeld dat de verzekeringsplicht bij verkeersongevallen van artikel 7:611 BW zoals die bestaat voor werknemers niet gold ten opzichte van zzp'ers. De Hoge Raad heeft dat cassatieberoep verworpen in het arrest van 17 september 2021. De Hoge Raad heeft de kwestie afgedaan op artikel 81 RO en dus geen nadere motivering gegeven.
Bij uitspraak van 12 juli 2021 heeft de rechtbank Rotterdam € 2.500,- aan immateriële schade toegekend wegens een tienjarige privacyschending. Niet eerder werd in rechtspraak onder de AVG een dusdanig hoog bedrag toegekend. In dit blog bespreek ik deze uitspraak van rechtbank Rotterdam.
Het gerechtshof ‘s-Hertogenbosch heeft in een recent arrest van 2 maart 2021 geoordeeld dat voor toepasselijkheid van de WAM niet voldoende is dat verband bestaat tussen schade en deelname van een motorrijtuig aan het verkeer; er moet sprake zijn van een verkeersfout waarvoor de bestuurder aansprakelijk is.
Doorbreking van de verjaringstermijn is niet aan de orde, zo oordeelde het hof Arnhem-Leeuwarden recent in een kwestie waarin een oud-werknemer de rechtsopvolger van zijn voormalig werkgever had aangesproken tot vergoeding van zijn schade als gevolg van een asbestziekte (mesothelioom).
Recentelijk lag bij de Hoge Raad de vraag voor of een uitlener, die eigenrisicodrager voor de Ziektewet is, verhaal mag nemen op de inlener voor door de uitlener gedane uitkeringen uit hoofde van arbeidsongeschiktheid. De Hoge Raad oordeelde ontkennend: ook een eigenrisicodrager moet artikel 52b Ziektewet tegen zich laten gelden en kan dus geen verhaal nemen op de inlener.
De wereld is op dit moment in de ban van het coronavirus. Ook in Nederland staat het zorgsysteem als gevolg van het virus onder druk. Om de druk op het zorgsysteem te verlichten heeft de Nederlandse overheid de afgelopen weken maatregelen getroffen: een intelligente lockdown, een uitbreiding van de IC-capaciteit, uitstel van planbare zorg en de inzet van niet-praktiserende artsen, verpleegkundigen en coassistenten. De laatste dagen lijkt het aantal nieuw besmette patiënten dat op de intensive care (IC) wordt opgenomen wat af te vlakken. Dit is voorzichtig positief nieuws. Toch heeft men de afgelopen tijd moeten nadenken over de vraag: wat als de genomen maatregelen niet genoeg blijken te zijn? Een tekort aan IC-bedden kan er in het worst case-scenario toe leiden dat een hulpverlener de bijna onmenselijke keuze moeten maken welke patiënt wel en welke patiënt niet (meer) voor behandeling op de IC in aanmerking komt. Dit uiteindelijk zelfs op basis van andere criteria dan uitsluitend medische. Dit scenario wordt ook wel ‘code zwart’ genoemd. Hoe dient de hulpverlener hier vanuit juridische optiek mee op te gaan? En kan hij hiervoor (tuchtrechtelijk) aansprakelijk worden gehouden? In dit blog gaan wij hier nader op in.
Een werkgever hoeft geen specifieke maatregelen te nemen tegen algemeen bekende risico’s. Dat is al jaren vaste rechtspraak van de Hoge Raad. In een recente uitspraak van 27 februari 2020 kwam de rechtbank Oost-Brabant tot eenzelfde conclusie. Dat de werknemer bij het betreden of afgaan van een trap de nodige voorzichtigheid in acht neemt ligt volgens de rechtbank, zowel in als buiten werkgerelateerde situaties, zo voor de hand dat een werkgever daarvoor niet apart hoeft te waarschuwen. Hoe zit het ook alweer met de verplichting van de werkgever tot het waarschuwen en instrueren van haar medewerkers?
