In onderstaand artikel bespreek ik een uitspraak van de rechtbank Den Haag (ECLI:NL:RBDHA:2022:5710) waarin de rechtbank moest oordelen over de vraag of een beding in een agentuurovereenkomst nietig was. Op grond van dit beding was de agent gehouden tot terugbetaling van provisie aan de principaal bij voortijdige beëindiging van de overeenkomst, welke overeenkomst door tussenkomst van de agent tot stand was gekomen.
Het komt voor dat partijen een koopovereenkomst met elkaar sluiten en de koper op enig moment van de koop wenst af te zien. Soms is dat mogelijk, bijvoorbeeld als er een ontbindende voorwaarde in de koopovereenkomst is opgenomen. Uit de rechtspraak blijkt dat sinds de uitbraak van het coronavirus ook veelvuldig beroep wordt gedaan op onvoorziene omstandigheden met wijziging van de koopovereenkomst tot gevolg of ontbinding van de koopovereenkomst. In dit artikel bespreek ik een uitspraak van het Hof ’s-Hertogenbosch waar dit allemaal aan bod kwam.
Je hoort het steeds vaker: passagiers die storend gedrag vertonen tijdens een vlucht. Onlangs kwam nog in het nieuws dat een passagier de bemanning aanviel. Deze passagier is vervolgens met ducttape aan de stoel vastgemaakt nadat zij de stewardessen fysiek had aangevallen. Het kan zijn dat een vlucht vertraging oploopt door storend gedrag van de passagier. Is een luchtvaartmaatschappij dan gehouden financiële compensatie te betalen? Het Hof van Justitie heeft recentelijk geoordeeld dat dat niet het geval is. Zo valt dit onder een buitengewone omstandigheid in de zin van de Verordening 261/2004 (Verordening).
Partijen hebben de mogelijkheid om een agentuurovereenkomst via de kantonrechter te ontbinden. Dit staat beschreven in artikel 7:440 BW. Partijen hebben daarnaast ook de keuze om de agentuurovereenkomst zonder tussenkomst van een rechter te ontbinden. In dit artikel licht ik beide mogelijkheden toe en waarom de wetgever de mogelijkheid van ontbinding via de kantonrechter in het leven heeft geroepen. Ook ga ik in op de verjaringstermijn van de vorderingen zoals beschreven in artikel 7:440 BW.
Het komt in de praktijk meer dan eens voor dat partijen een agentuurovereenkomst met elkaar hebben gesloten en de ene partij op enig moment niet meer verder wil met de andere partij. Partijen zijn vanzelfsprekend gehouden aan de afspraken die zij hierover hebben gemaakt in de agentuurovereenkomst. Wat nog wel eens vergeten wordt, is dat de agentuurovereenkomst wettelijk is geregeld waarbij nogal wat bepalingen van (semi-)dwingend recht zijn. Dat betekent dat partijen in de agentuurovereenkomst daarvan niet kunnen afwijken. In dit artikel ga ik in op de opzeggingsregeling die van dwingend recht is.
In sommige gevallen kan een partij ervan overtuigd zijn dat er tijdens de onderhandelingen al een koopovereenkomst tot stand is gekomen, terwijl dat vanuit juridisch oogpunt nog niet het geval is. Wanneer komt een koopovereenkomst eigenlijk tot stand? En mocht er geen koopovereenkomst tot stand zijn gekomen, in hoeverre kun je een partij verplichten tot dooronderhandeling? Ik beantwoord deze vraag aan de hand van een uitspraak van de Rechtbank Overijssel.
Het Hof van Justitie heeft op 3 september jl. een prejudiciële beslissing gegeven die ziet op de uitleg van artikel 9 lid 1 onder b van de Verordening 261/2004 (hierna te noemen: de Verordening). Op grond van artikel 9 heeft een passagier recht op verzorging bij annulering of vertraging van de vlucht. Dit recht op verzorging bestaat onder meer uit een gratis hotelaccommodatie indien een verblijf van één of meer nachten noodzakelijk wordt of een langer verblijf noodzakelijk wordt dan het door de passagier geplande verblijf.
Als partijen in de regel een overeenkomst met elkaar willen sluiten, doet de ene partij een aanbod en aanvaardt de andere partij dit aanbod. Uiteraard komt het ook voor dat partijen niet gelijk tot een overeenkomst komen en over de voorwaarden onderhandelen. In de praktijk komt het voor dat een partij zich tijdens de onderhandelingen terugtrekt en deze afbreekt. Is deze partij dan eigenlijk schadeplichtig ten opzichte van de andere partij? Ik beantwoord deze vraag aan de hand van een recente uitspraak van de Rechtbank Amsterdam.
Eerder bespraken wij welke voorwaarden de luchtvaartmaatschappijen hanteren bij annulering van hun vluchten wegens de uitbraak van Corona. Inmiddels zijn wij een aantal weken verder en heeft de Europese Commissie een aanbeveling gedaan ten aanzien van de uitgifte van vouchers door (onder andere) luchtvaartmaatschappijen. In dit artikel geef ik een update over het beleid dat luchtvaartmaatschappijen momenteel op hun website presenteren ten aanzien van de annulering van vluchten.
De Europese Commissie heeft op 13 mei jl. een aanbeveling gedaan ten aanzien van de uitgifte van vouchers door (onder andere) luchtvaartmaatschappijen.
De minister van Infrastructuur en Waterstaat geeft opnieuw opheldering over de uitgifte van vouchers in plaats van terugbetaling van vliegtickets door luchtvaartmaatschappijen.
Op 30 april jl. heeft het Hof van Justitie van de Europese Unie (hierna: het Hof) een prejudiciële beslissing genomen die ziet op de uitleg van de artikelen 4 lid 3, artikel 5 lid 1 onder c en artikel 7 van de Verordening (EG) nr. 261/2004 (hierna: Verordening).
