Op 20 januari 2021 heeft de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (‘de Afdeling’) uitspraak gedaan in een handhavingszaak tussen het college van b&w van Utrecht (‘het college’) en een pandeigenaar (ECLI:NL:RVS:2021:101).
Het Invoeringsbesluit hangt onder de Invoeringswet. Het besluit bevat, naast diverse aanvullingen en intrekking van bestaande besluiten zoals het Besluit ruimtelijke ordening, een nadere uitwerking van het overgangsrecht. De overgangsrechtelijke regelingen zijn van belang op het moment dat de Omgevingswet (Omgevingswet) in werking treedt. Bij het overgangsrecht hoort onder meer de bruidsschat. Dit is een set regels die betrekking heeft op onderwerpen die nu in het Activiteitenbesluit en de Activiteitenregeling staan en die straks bij de inwerkingtreding van de Omgevingswet in het omgevingsplan moeten worden geregeld. Verder vult het Invoeringsbesluit de 4 amvb's van de Omgevingswet aan; het Omgevingsbesluit (Ob), het Besluit kwaliteit leefomgeving (Bkl), het Besluit activiteiten leefomgeving (Bal) en het Besluit bouwwerken leefomgeving (Bbl).
Het KB voor het nieuwe sportpark in Badhoevedorp bevestigt dat een beroep op zelfrealisatie kritisch wordt beoordeeld. Daarbij zijn grondpositie, de doelmatigheid van integrale aanleg en beheer, en de (maatschappelijke) aard van de te realiseren functie, en niet op de laatste plaats de indiening van een concreet plan voor zelfrealisatie van belang.
De eigenaar van een woning werd 43 jaar na zijn aankoop geconfronteerd met een inpassingsplan van de provincie Limburg dat ervoor zorgt dat er op slechts 40 meter afstand van zijn woning een snelweg en een geluidswal mogen worden aangelegd. De rechtbank vond dat bij zo'n tijdsverloop geen sprake meer kan zijn van voorzienbaarheid. De Afdeling oordeelt dat de planschade voorzienbaar was en dat de eigenaar geen aanspraak heeft op een tegemoetkoming.
In de beschikking van het gerechtshof Arnhem-Leeuwarden gaat het hof uitgebreid in op het beoordelingskader van een verzoek om vernietiging van een gedoogplichtbeschikking en de relevantie van minder bezwaarlijke alternatieven.
De inwerkingtreding van de Omgevingswet wordt uitgesteld tot na 1 januari 2021. Dat schrijft de minister voor Wonen en Milieu in haar brief van 1 april 2020 aan de Tweede Kamer.
Bij een gemeente kunnen tal van juridische vragen spelen, daarom hebben zij flink wat juristen in dienst. Bij de ene gemeente werken deze juristen ieder op hun eigen afdeling, bij de andere zijn ze gecentraliseerd in een juridische afdeling. De gemeente Almere heeft onlangs besloten om al haar juristen op één afdeling samen te brengen. Dirkzwager is afgelopen zomer als huisadvocaat aangesteld.
Eind november heeft minister Van Veldhoven de Tweede Kamer geïnformeerd over de voortgang van de Omgevingswet. De minister geeft aan dat het nog steeds wenselijk en mogelijk is dat de Omgevingswet per 1 januari 2021 in werking treedt.
Net als in Friesland zijn ook in Gelderland, Drenthe en Overijssel de provinciale beleidsregels voor Wet natuurbescherming-vergunningen ingetrokken.
In het verleden is er regelmatig geprocedeerd over de vraag of een belanghebbende een vergunning van rechtswege had verkregen, omdat het bestuursorgaan niet tijdig een beslissing had genomen op de aanvraag. Niet zelden kwam die discussie voort uit een aanvraag die verstopt was in een ander document bijvoorbeeld een bezwaarschrift gericht tegen een handhavingsbesluit.
Bestemmingsplanprocedures duren in de praktijk vaak langer dan wettelijk is toegestaan. Dat heeft grote gevolgen voor een initiatiefnemer. De beoogde ontwikkeling is planologisch nog niet mogelijk en er kunnen nog geen omgevingsvergunningen worden verleend voor het gewenste initiatief. Voor sommige projecten, bijvoorbeeld de realisatie van zonneparken, kan vertraging in de ruimtelijke spoor ook grote gevolgen hebben voor het kunnen verkrijgen van een subsidie voor Stimulering Duurzame Energieproductie (SDE). In het verlengde hiervan rijst de vraag wat er juridisch kan worden ondernomen als een wettelijke beslistermijn wordt overschreden? Een uitspraak van 6 februari 2019 van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State geeft hiervan een goede illustratie.
De Afdeling bestuursrechtspraak heeft in een handhavingszaak een conclusie gevraagd aan Advocaat-Generaal Widdershoven over de vraag of een beslissing om wel of niet te gedogen een besluit is in de zin van de Algemene wet bestuursrecht. Op 16 januari 2019 concludeert Widdershoven kort gezegd dat een beslissing om wel of niet te gedogen niet als een besluit kan worden gekwalificeerd, maar dat dit onder omstandigheden wél bij de bestuursrechter kan worden aangevochten. Dit is in elk geval zo als een verklaring om wel te gedogen is afgegeven naar aanleiding van een handhandhavingsverzoek. In dat geval kan de derde die het handhavingsverzoek heeft gedaan, beroep tegen de gedoogverklaring instellen.
