Recentelijk heeft het Hof Arnhem-Leeuwarden een belangrijk arrest gewezen over de vergoeding van niet-gecontracteerde zorg aan restitutieverzekerden. Zij hebben recht op volledige vergoeding van de door hen gemaakte marktconforme kosten, maar krijgen in de praktijk soms niet de volledige factuur vergoed. In deze uitspraak licht het hof toe hoe het marktconforme tarief moet worden vastgesteld.
Zorg- en onderwijsinstellingen nemen steeds meer regie over hun schoonmaak. Dat is beter voor de kwaliteit en voor de medewerkers. Om dit op alle fronten goed te regelen is een nieuwe dienst ontwikkeld.
Gemeenten stellen op grond van de Wet maatschappelijke ondersteuning 2015 en de Jeugdwet de regels vast over de manier waarop de hoogte van persoonsgebonden budgetten worden vastgesteld. In het verleden, zelfs onder de ‘oude’ Wmo, is gebleken dat dit niet altijd op de juiste manier gebeurt. Toch valt ook recentelijk weer op dat een bij een aantal gemeenten onduidelijkheid is ontstaan over de wijze waarop de regels omtrent de hoogte van pgb’s worden gesteld in het sociaal domein. Reden genoeg om in dit blog stil te staan bij een aantal van deze uitspraken. Hoe zat het ook al weer met de regelopdracht aan gemeenten?
Ingevolge artikel 5:4 van de Wet verplichte ggz wijst de officier van justitie die ambtshalve of op aanvraag een verzoekschrift voor een zorgmachtiging voor een betrokkene voorbereidt een geneesheer-directeur aan. De geneesheer-directeur, werkzaam bij een zorgaanbieder, bereidt het zorginhoudelijke deel van de te verzoeken zorgmachtiging voor. In dat verband draagt de geneesheer-directeur ervoor zorg dat een medische verklaring wordt opgesteld door een psychiater. In zijn uitspraak van 2 oktober 2020 oordeelt de Hoge Raad dat die medische verklaring ook kan worden opgesteld door de geneesheer-directeur zelf indien deze tevens psychiater is en aan de voorwaarden van artikel 5:7 Wet verplichte ggz is voldaan.
In deze blog bespreken wij het toetsingskader voor besluitvorming op grond van de Wmo aan de hand van een recente casus die zich in de gemeente Oosterhout voor deed. De uitspraak illustreert naar onze mening dat de lat voor het op zorgvuldige wijze nemen van besluiten door gemeenten, hoog ligt.
In dit derde en laatste deel over fraude in de Wmo een blog waarin het aansprakelijk stellen van de bestuurder van de zorgaanbieder centraal staat.
In dit tweede deel over fraude onder de Wmo behandelen wij een civiele uitspraak van de rechtbank Gelderland waarin terugbetaling van zorggelden wordt gevorderd op basis van ongerechtvaardigde verrijking.
In deze beschouwing bij de uitspraak van rechtbank Amsterdam van 24 februari 2020 (ECLI:NL:RBAMS:2020:1231) bespreekt Milou Janssen de gevolgen en problematiek van samenloop tussen de Wet verplichte ggz en de Wet zorg en dwang.
In zijn uitspraak van 26 maart 2020 beslecht rechtbank Midden-Nederland een geschil tussen de curatoren van het faillissement van een ziekenhuis en een reumatoloog die voorheen in dat ziekenhuis werkzaam was. De arts in kwestie vordert primair de verstrekking van digitale kopieën van de reumatologiedossiers van alle patiënten die hij in het ziekenhuis heeft behandeld. In dit blog bespreken wij het afwijzende oordeel van de rechtbank, mede in het licht van eerdere rechtspraak van de Hoge Raad.
Veel zorgaanbieders hebben te maken met financiële onzekerheden als gevolg van het coronavirus. De NZa, Zorgverzekeraars Nederland (ZN) en de Vereniging van Nederlandse Gemeenten (VNG) hebben nieuwe maatregelen aangekondigd om zorgaanbieders te helpen in deze roerige periode. De laatste stand van zaken omtrent de (nieuwe) regelgeving leest u in dit blog.
Op 1 juli 2020 treedt zoals het er nu uitziet de herziene WMCZ in werking. In de WMCZ is onder meer vastgelegd welke zorginstellingen een cliëntenraad in moeten stellen en welke rechten aan een cliëntenraad toekomen. Eén daarvan is het recht om een bindende voordracht te doen voor de benoeming van ten minste één lid van het toezichthoudend orgaan van de instelling (art. 10 WMCZ nieuw). De cliëntenraad kan op deze wijze invloed uitoefenen op het interne toezicht op de zorginstelling. In deze bijdrage gaan we nader op dit recht van de cliëntenraad in.
Een eenmaal met de patiënt tot stand gekomen geneeskundige behandelingsovereenkomst kan niet zonder meer eenzijdig worden opgezegd door de hulpverlener. De wet schrijft voor dat de hulpverlener de overeenkomst enkel kan opzeggen in geval van 'gewichtige redenen'. Maar ook wanneer die gewichtige redenen aanwezig zijn, gelden zorgvuldigheidseisen die de hulpverlener in acht moet nemen voordat de overeenkomst mag worden beëindigd. Dit blog biedt een algemeen kader en tips met betrekking tot de (zorgvuldige) eenzijdige beëindiging van de geneeskundige behandelingsovereenkomst door de hulpverlener.
