De Omgevingswet verplicht overheden nieuwe kerninstrumenten te gebruiken voor het beheren, gebruiken en ontwikkelen van de fysieke leefomgeving. In een reeks korte en praktische artikelen gaan wij nader in op elk van deze zes instrumenten. In dit zesde en laatste deel van deze reeks staat het projectbesluit centraal.
Het beleid van de Staat dat privaatrechtelijke toestemming nodig is voor het gebruik van zijn verzorgingsplaatsen naast snelwegen, kwalificeert als een vergunningenstelsel in de zin van de Dienstenrichtlijn. Daarbij kan het weigeren van toestemming na vergunningverlening misbruik van bevoegdheid opleveren. Deze twee conclusies – met mogelijk verregaande gevolgen - volgen uit een recent vonnis van de rechtbank Den Haag.
De Omgevingswet verplicht overheden nieuwe kerninstrumenten te gebruiken voor het beheren, gebruiken en ontwikkelen van de fysieke leefomgeving. In een reeks korte en praktische artikelen gaan wij nader in op elk van deze zes instrumenten. In dit eerste artikel bespreken wij de omgevingsvisie.
Een weg die eenmaal openbaar is geworden, kan niet zomaar aan de openbaarheid worden onttrokken. Daarvoor is een besluit van de gemeenteraad nodig. De raad komt daarbij veel beleidsruimte toe, zo blijkt maar weer eens uit een uitspraak van de rechtbank Den Haag van eerder dit jaar.
Op 7 juli jl. is de Tweede Kamer geïnformeerd over de meest recente stand van zaken met betrekking tot de invoering van de Omgevingswet. In dit artikel bespreken wij de voortgangsbrief van juli en de daarin benoemde ontwikkelingen.
De verlaagde geuremissiefactoren die gelden bij het vergunnen van veehouderijen met combiluchtwassers blijven voorlopig (gewoon) van toepassing. Dat volgt uit een recente uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State.
Het opstellen van een geurbeheersplan kan als ‘best beschikbare techniek’ (BBT) worden verplicht om geurhinder van veehouderijen te voorkomen en/of te beperken. In dit artikel wordt besproken wanneer een geurbeheersplan moet worden opgesteld, en hoe toepassing van deze BBT zich verhoudt tot de Wgv als exclusief toetsingskader voor geurhinder.
Bij elkaar in tijd opvolgende streekplannen wordt de voorzienbaarheid van planschade beoordeeld aan de hand van het meest recent gepubliceerde streekplan.
De Afdeling oordeelt in deze uitspraak over nadeelcompensatie en over schade vanwege onrechtmatige besluiten. In beide gevallen: geen nadeel, geen causaal verband, dus geen vergoeding…
Indien twee opvolgende planologische maatregelen samenhangen en leiden tot planschade moet de planschade als gevolg van beide maatregelen worden opgeteld, en wordt daarop één keer het normaal maatschappelijk risico toegepast. Zo ook hier, eerst het hotel (Conservatoriumhotel), en vervolgens het terras bij het hotel.
Planschade hoeft niet te worden vergoed als de schade voldoende is verzekerd. Daarvan is geen sprake als de gemeente weliswaar een planherziening in procedure brengt, maar geen harde datum noemt waarop uitbetaling van het schadebedrag in geld zal plaatsvinden.
Planschade wordt niet vergoed als het risico daarop is aanvaard. Er is sprake van passieve risicoaanvaarding als de nadelige ontwikkeling bekend was op grond van een openbaar gemaakt concreet beleidsvoornemen. Daarvan kan ook sprake zijn in het geval van een mededeling in een gemeentelijke folder.
