Naar aanleiding van de ViA15-uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (tussenuitspraak van 20 januari 2021, ECLI:NL:RVS:2021:105) heeft BIJ12 in samenwerking met het Rijk en de provincies een handreiking opgesteld voor het bepalen van het depositie-effect van wegverkeer binnen een afstand van 5 km van de weg.
Sinds mei 2019 vaart de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State een soepelere koers als het gaat om de toepassing van het vertrouwensbeginsel. Sindsdien kunnen bestuurders en ambtenaren met hun uitlatingen en gedragingen een bestuursorgaan sneller binden dan voorheen. Toch liggen de uitspraken waarin een beroep op het vertrouwensbeginsel slaagt niet voor het oprapen. In een uitspraak van 24 maart jl. is dat wel het geval op basis van verklaringen van de raad in een eerdere procedure. Een goede reden om bij deze uitspraak stil te staan. Daarnaast illustreert deze uitspraak hoe een gemeente anno 2021 in de problemen kan komen met haar woningprogrammering als gevolg van een “oude” uit te werken grootschalige woningbouwbestemming.
Indien twee opvolgende planologische maatregelen samenhangen en leiden tot planschade moet de planschade als gevolg van beide maatregelen worden opgeteld, en wordt daarop één keer het normaal maatschappelijk risico toegepast. Zo ook hier, eerst het hotel (Conservatoriumhotel), en vervolgens het terras bij het hotel.
Gemeenten stellen op grond van de Wet maatschappelijke ondersteuning 2015 en de Jeugdwet de regels vast over de manier waarop de hoogte van persoonsgebonden budgetten worden vastgesteld. In het verleden, zelfs onder de ‘oude’ Wmo, is gebleken dat dit niet altijd op de juiste manier gebeurt. Toch valt ook recentelijk weer op dat een bij een aantal gemeenten onduidelijkheid is ontstaan over de wijze waarop de regels omtrent de hoogte van pgb’s worden gesteld in het sociaal domein. Reden genoeg om in dit blog stil te staan bij een aantal van deze uitspraken. Hoe zat het ook al weer met de regelopdracht aan gemeenten?
Op 18 maart 2021 heeft de minister het ontwerpbesluit inhoudende wijziging van het Besluit omgevingsrecht in verband met de verruiming van de mogelijkheden van de omgevingsvergunning voor de bewoning van recreatiewoningen aan de Eerste en Tweede Kamer voorgelegd. Dit heeft bij de vaste Kamercommissie voor Binnenlandse Zaken geleid tot veel vragen.
In een uitspraak van 4 mei 2021 (ECLI:NL:RVS:2021:953) heeft de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (de Afdeling) de toegang tot de bestuursrechter in omgevingsrechtelijke zaken (nog) verder verruimd. Dit volgt uit een tweede richtinggevende uitspraak van de Afdeling naar aanleiding van het “Varkens in Nood”-arrest.
De datum voor inwerkingtreding van de Omgevingswet staat gepland op 1 januari 2022. Minister Ollongren heeft in eerdere kamerbrieven steeds aangekondigd dat deze datum haalbaar is. Met de kamerbrief van 23 april 2021 lijkt daar toch verandering in te komen.
Advocaat Jelmer Keur schreef een annotatie in het tijdschrift Jurisprudentie Milieurecht (JM) over emissiegegevens in de Wet openbaarheid van bestuur.
In een uitspraak van 14 april 2021 (ECLI:NL:RVS:2021:786) heeft de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (de Afdeling) de toegang tot de bestuursrechter in omgevingsrechtelijke zaken aanzienlijk verruimd. Met deze uitspraak heeft de Afdeling het Nederlandse bestuursprocesrecht in lijn gebracht met een uitspraak van het Europese Hof van Justitie (Hof van Justitie) van begin dit jaar.
Op 24 februari 2021 heeft de Afdeling een interessante uitspraak gedaan over het beroep dat is aangetekend tegen het beheerplan Grote Peel, Deurnse Peel en Maria Peel (ECLI:NL:RVS:2021:361). In deze uitspraak geeft de Afdeling een oordeel over de opname van vernattingsmaatregelen in het beheerplan, alsmede de uitzondering op de vergunningplicht voor het gebruik van bestaande beregeningsputten.
In een uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van 24 februari 2021 (ECLI:NL:RVS:2021:387) heeft de Afdeling een uitspraak gedaan in een procedure tegen een verleende natuurvergunning voor het oprichten en in werking hebben van 21 windturbines op Windpark Oostpolder. Daarin is ook op grond van artikel 3.3 en 3.8 van de Wet natuurbescherming ontheffing verleend van de verbodsbepalingen voor een aantal vogel- en vleermuissoorten. Waddenwind B.V. komt op tegen de ontheffing en de daaraan verbonden voorschriften. Interessant in de uitspraak is het oordeel van de Afdeling over het verschil in beoordeling van noodzakelijke en niet-noodzakelijke voorschriften (rechtsoverweging 10).
Planschade hoeft niet te worden vergoed als de schade voldoende is verzekerd. Daarvan is geen sprake als de gemeente weliswaar een planherziening in procedure brengt, maar geen harde datum noemt waarop uitbetaling van het schadebedrag in geld zal plaatsvinden.
